"ကေလးေတြ ေျပာရဲဆုိရဲ ျဖစ္လာေစဖို႔"

"ကေလးေတြ ေျပာရဲဆုိရဲ ျဖစ္လာေစဖို႔"

ကေလးဘ၀တုန္းက ကြၽန္မအလြန္ရွက္တတ္သည္။ ရွက္တတ္တာမွ အေတာ္ေလးကို ရွက္တာပါ။ ကြၽန္မမသိေသာသူမ်ားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စကားေျပာဖို႔ဆိုတာက ကြၽန္မအတြက္ အေတာ္ေလး ခက္ခဲခဲ့သည္။

ကြၽန္မငယ္ငယ္က ကေလးေတြကို ဆူဆူညံညံ  စကားေျပာခြင့္မျပဳေသာ အိမ္မ်ဳိးမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္စိတ္နည္းပါးၿပီး ကိုး႐ိုးကားရားႏွင့္ သူမ်ားေတြႏွင့္ စကားမေျပာတတ္၊ မဆိုတတ္ေတာ့။  ကြၽန္မက  မိသားစုထဲမွာေတာင္  စကားေျပာခဲလွသည္။ ကြၽန္မ  စကားေျပာလွ်င္လည္း အေမ၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ တျခားသူေတြက  ကြၽန္မကို က်ယ္က်ယ္ေျပာရန္  ေအာ္ေငါက္တာ ခံခဲ့ရသည္။

တစ္ခါမွ မသိသူ၊ သူစိမ္းေတြႏွင့္ ေတြ႔ရၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္မအေတာ္အျဖစ္ဆိုးခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေနေကာင္းလား ဘာညာႏႈတ္ဆက္ရလွ်င္ ကြၽန္မမ်က္ႏွာေတြ နီရဲၿပီး မထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တျခားသူေတြႏွင့္ ဘယ္လိုဆက္ ဆံေျပာဆုိရမည္ဆုိတာကို ကြၽန္မ မသိ။ လူေတြကို ကြၽန္မေၾကာက္သည္။ သူတုိ႔က ကြၽန္မကို လက္မခံမွာကိုလည္း ေၾကာက္သည္။
စိတ္ပညာရွင္ႏွင့္ စာေရး ဆရာအန္တိုနီဂန္က လူေတြက လက္မခံမွာကို စိုးရြံ႕ျခင္းသည္ အရြယ္ေရာက္သူမ်ား၏  နံပါတ္ (၁)   ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ျဖစ္သလို ကေလးေတြမွာလည္း အတူတူပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။ ကေလး မ်ားသည္ (၂) ႏွစ္ေလာက္ အရြယ္ကတည္းက ယင္းေၾကာက္ရြံ႕စိုးရိမ္မႈမ်ဳိး ရွိသည္ဟုဆုိသည္။

သည္လို ျဖစ္တာက ကေလးေတြ၏ သဘာ၀ဆုိတာကို မိဘေတြအေနႏွင့္ နားလည္ရမည္ဟု ဂန္က ေျပာပါသည္။ ကေလးကလူေတြႏွင့္ မေျပာခ်င္၊ မဆုိခ်င္တာဟာ တစ္ခုခုမွားေနျခင္း မဟုတ္ပါဟု ဆုိပါသည္။

‘‘ကေလးက လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ထိ ဆက္ဆံတဲ့အခါ စိတ္လႈပ္ရွား မေနသင့္ဘူးလို႔ ေတြးၾကတာ မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆပါ’’။ လူမႈေရးအရ  လက္မခံမွာကို  ေၾကာက္ျခင္းသည္ သဘာ၀ပင္ျဖစ္၏။ ကေလးကို အျပဳသေဘာ ေဆာင္လာေစခ်င္ပါက  ဘ၀ကို ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္လာေအာင္  သင္ၾကားေပးဖုိ႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကေလး၏ လူမႈေရးဆုိင္ရာ စိုးရြံ႕မႈကို ဖယ္ရွားေပးရန္ အေကာင္းဆုံးနည္းမွာ ကေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းစကားစၿပီး ေျပာတတ္သူေတြ ေျပာရဲဆုိရဲျဖစ္လာေအာင္ သင္ၾကားေပးျခင္းျဖစ္၏။

 ကေလးက ရွက္ပါသည္၊ လူေတြကို စကားေျပာဖို႔ ေၾကာက္ေနပါသည္ဆုိကာမွ သည္လို ကေလးကို စကားေကာင္းေကာင္း စေျပာတတ္၊ ဆိုတတ္ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လိုသင္လုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္မလဲဟု ေတြးေကာင္းေတြးၾကလိမ့္မည္။

တျခားအရာေတြလိုပင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ ဆိုတာကေတာ့ အေလ့အက်င့္ကေန စရပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ကေလးက လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ယုံၾကည္မႈေတြ ရွိလာပါလိမ့္မည္။
အိမ္ပဲြစားတစ္ဦးျဖစ္သည့္ တီဂန္ဒီကလပ္အတြက္ လူေတြကို ခ်ဥ္းကပ္တာ၊ စကားေျပာတာက အေၾကာင္းမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ (၄) ႏွစ္သမီးေလးက လူေတြကို စကားေျပာဖို႔ ေၾကာက္တာကို သူျမင္ရေတာ့ အံ့အားသင့္ရသည္။

‘‘ဒါသူ႔ရဲ႕ သဘာ၀မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက သူ႔ကို လူေတြနဲ႔ စကားေျပာခိုင္းတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေစ်းဆုိင္မွာေပါ့။ တစ္ခုခုကို ဘယ္ေလာက္က်လဲ သူသိခ်င္တယ္ဆုိရင္ ေစ်းဆုိင္ကလူကို သူ႔ဘာသာ ေမးခုိင္းတယ္။ ကြၽန္မက ၾကားထဲက ၀င္မေျပာဘူး။ လူေတြနဲ႔ အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ဆက္ဆံရတဲ့အခါ သူ႔ဘာသာသူ ယုံၾကည္မႈ  ရလာေစခ်င္တယ္’’
တစ္ခါတေလ သမီးကေလးက ဒီကလပ္ကို သူ႔ကိုယ္စားေမးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတာမ်ဳိး ရွိသည္။ သ႔ူအေနႏွင့္  သည္အခ်က္ကို လုိက္ေလ်ာပါက သမီးကေလး၏ ရွက္တတ္သည့္ အက်င့္ကို မေဖ်ာက္ေပးႏုိင္ဘူးဆိုတာ သူကသိသည္။

‘‘တစ္ခါတေလေတာ့ ကြၽန္မက သူ႔အစား မေမးေပးေတာ့ သူက မႀကိဳက္ဘူးေပါ့။ ကြၽန္မကလည္း  တမင္တင္းထားတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ဘာသာပဲ လုိခ်င္တာကို  ေမးရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့  သူ႔အတြက္ ေမးရဲသြားၿပီေလ’’
 စိတ္ပညာရွင္ဂန္ကေတာ့ ေစ်း၀ယ္ျခင္းသည္ ကေလးမ်ားကို လူမႈဆက္ဆံတတ္ရန္ အေကာင္းဆုံး သိမ္ေမြ႔စြာ သင္ၾကားသည့္ နည္းတစ္ခုဟု  ဆုိပါသည္။ ကေလးေတြက ဆုခ်ီးျမႇင့္တာကို ႀကိဳက္ၾကသည့္အတြက္ ေစ်း၀ယ္သြားလွ်င္  သၾကားလုံးတစ္လုံးေလာက္ေတာ့ ေပးသင့္သည္ဟု ဆုိပါသည္။

‘‘ကေလးေတြက အရမ္းကို ႐ိုးသားၾကပါတယ္။ သူတို႔အမ်ားဆုံး လုပ္တာေတြအတြက္ ဆုခ်ေပးပါ။ မူႀကိဳအရြယ္မွာ ကေလးေတြကို ေစ်းေမးခိုင္းတာတို႔၊ ေပးတာတို႔ လုပ္ခိုင္းပါ။ နည္းနည္းႀကီးလာရင္ ကိုယ္က ေစ်းဆုိင္ေပါက္၀ကေန သူတုိ႔၀ယ္တာကိုသာ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါ။ ကေလးေတြ ေစ်းဆုိင္မွာ သူ႔ဘာသာ ေျပာဆို ဆက္ဆံတတ္လာတာကို ေတြ႔ရပါမယ္’’
ကေလးေတြကို ေျပာရဲဆုိရဲ ရွိလာေစဖို႔ မိဘေတြက သင္ေပးႏုိင္တဲ့ နည္းႏွစ္ခု ရွိပါသည္။ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္စရာျဖစ္လာေအာင္လုပ္ဖို႔နဲ႔ သူတုိ႔ကိုယ္စား ေနရာတကာ ၀င္ပါေျပာေနတာမ်ဳိး မလုပ္ဖို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

‘‘မိဘအေတာ္မ်ားမ်ားက သူတုိ႔အေနနဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ ၀င္ပါၿပီး ကေလးေတြအစား ၀င္ေျပာေပးရမယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ကေလးရဲ႕ လူမႈေရးက႑ကို ၀င္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာပါ။ ကိုယ္၀င္ေျပာခ်င္လာရင္ မေျပာခင္ စိတ္ထဲမွာ ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄- ၁၀ အထိ ဆုိေနလုိက္။ ကေလးကို သူ႔ဘာသာ ေျပာပေလ့ေစ’’ ဟု ဂန္က အႀကံေပးပါသည္။

ကေလးက ရွက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မရွက္သည္ျဖစ္ေစ ယခုလို စကားေျပာျခင္းက လူမႈေရးအတြက္ အက်ဳိးရွိေစပါသည္။ ကေလးစကားေျပာ ပညာရွင္ ေလာ္ရင္းအုိင္လင္ကမူ စာအုပ္ေတြကိုအသုံးခ်ၿပီး ပုံျပင္မ်ား ေျပာေစျခင္းကလည္း ကေလးေတြ၏ စကားေျပာစြမ္းရည္ကို အားေပးသည္ဟု ဆုိပါသည္။
‘‘ကြၽန္မကေတာ့ မိဘေတြကို စာအုပ္ဖတ္ျပခိုင္းတာကို လုပ္ခိုင္းတယ္။ ကေလးေတြကို စာအုပ္ထဲက ဇာတ္လမ္းအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပတာက ဘာျဖစ္မလဲဆုိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ သိလုိစိတ္ကို ႏႈိးဆြေပးတယ္။ ပုံေျပာေနတုန္း ခဏခဏရပ္ၿပီး ကေလးေတြကို ေမးခုိင္းတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာေစတာမ်ဳိးက ကေလးေတြအေနနဲ႔  ဘာသာစကားကို သူ႔ဘာသာ ေျပာတတ္လာေစတယ္’’ ကေလးေတြက စကားေတြ စေျပာလာေအာင္ မိဘေတြကလည္း ေခါင္းစဥ္ေတြ ရွာေပးရမည္ ဟု ဆုိပါသည္။ ဥပမာ သူတုိ႔ ေက်ာင္းအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊ ကစားနည္းေတြအေၾကာင္း အစလုပ္ကာ ေမးေပးရမည္ဟုလည္း စိတ္ပညာရွင္ ဂန္က ရွင္းျပသည္။

‘‘ၿပီးေတာ့ ကေလးကိုလည္း သူမ်ားေတြ ေျပာတာ နားေထာင္ခုိင္းၿပီး သူတို႔ဘာေတြ ေျပာၾကသလဲဆိုတာ သိေအာင္လုပ္ခုိင္းပါ။ အဲဒီလို လုပ္တာက ကေလးရဲ႕ အသိအျမင္ကို ႂကြယ္၀လာေစတယ္။ စကားေျပာေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာကလည္း တျခားသူေတြ ဘာစိတ္၀င္စားတယ္ဆိုတာ သိလာတာကေန စတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို တျခားသူေျပာရင္လည္း အာ႐ုံစိုက္နားေထာင္ခုိင္းပါ’’

စကားမေျပာရဲေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ကြၽန္မသည္ လူေတြႏွင့္ ေန႔တုိင္းေျပာဆုိ ဆက္ဆံလာရန္ ေတြးေတာင္မေတြးရဲပါ။ သည္ေန႔အထိ လူမႈေရးနယ္ပယ္မွာ ကိုယ္ကစၿပီး စကားစေျပာဖို႔ ခက္ေနပါေသးသည္။

ယခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မကို လူတစ္ေယာက္ေယာက္က စကားေျပာေကာင္းသူ တစ္ေယာက္လို႔ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိပါ သိပ္ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္မက ကေလးကို ဒီအေၾကာင္းေျပာျပကာ အားေပး ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။


Credit : 7day Daily