" သံုးရာသီ "
နဂိုမ်က္ႏွာထားကိုက ၿပံဳးရႊင္ေနတဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္ (၂၆x၈၀) လမ္းေထာင့္က မီးပြိဳင့္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေမလ၊ ေန႔ခင္း (၁၂း၃၀) အခ်ိန္ ရာသီဥတုက က်ဲက်ဲေတာက္ပူေလာင္ေနတယ္။ အမိုးအကာေအာက္မွာ ေနထိုင္ရတဲ့သူေတြအတြက္ သိပ္မသိသာလွေပမယ့္ မိုးေကာင္းကင္ ဟင္းလင္းျပင္ေအာက္၊ လမ္းမတစ္ခုထက္ ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ (၁၅) မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ကေလးမွာေတာင္ သက္ေသာင့္သက္သာ မရွိခဲ့ဘူး။
သူကေတာ့ အပူဒဏ္ကို မမႈတဲ့ဟန္နဲ႔ လမ္းမအလယ္မွာ လက္ကေလးျပလိုက္၊ ၀စီမႈတ္လိုက္နဲ႔ အၿပံဳးမပ်က္ ၀န္ေဆာင္မႈေပးေနတယ္။
“ရဲလင္းတေယာမွ သံုးရာသီ”
“ရဲလင္း (၅) ဘက္ကို (၃၅)”
သူ႔ခါးၾကားမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ စကားေျပာစက္က စကား၀ွက္အသံတခ်ိဳ႕ထြက္ေပၚလာတယ္။ “သံုးရာသီ” ဆိုတာက သူ႔ရဲ႕ စက္အမည္။ ကိုယ္ပိုင္အမွတ္ လ-၁၇၉၀၀၉ ၊ ယာဥ္ထိန္းကုတ္နံပါတ္ ၃၄၃၅၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး သန္႔ေဇာ္မင္း ဆိုတဲ့ သူရဲ႕ အမည္နာမထက္ မႏၲေလးသားေတြ သိၾကတာက “သံုးရာသီ” “အၿပံဳးလွပိုင္ရွင္” “Ever Smile” ဆိုတဲ့ နာမည္ေတြပါ။
မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ (၂၆ x ၈၀)မီးပိြဳင့္၊ လမ္း (၃၀ x ၇၃) မဂၤလာေစ်း မီးပြိဳင့္၊ (၆၂ x ၆၆) လမ္း ဆီဒိုးနားေထာင့္ မီးပိြဳင့္၊ (၂၆ x ၇၈) လမ္း မီးပြိဳင့္္နဲ႔ ေစ်းခ်ိဳတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းမေတြေပၚမွာ သူ႔ကို ေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ေတြ႔တိုင္းလည္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္၊ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ရွိေနစၿမဲ။ လက္ျပရင္း၊ ၀စီမႈတ္ရင္း လမ္းရွင္းတယ္။ သက္ၾကီးရြယ္အိုနဲ႔ ကေလးသူငယ္ေတြ လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ကူညီတယ္။ မေတာ္တဆမႈ တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္လာရင္လည္း ေဖးေဖးမမရွိတယ္။ ဒီေတာ့ သူနဲ႔ႀကံဳေတြ႔ဖူးတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မေတာ္တဆ ဆိုင္ကယ္အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေရာက္လာတဲ့ယာဥ္ထိန္းရဲကို သူပဲ ျဖစ္ေနေစခ်င္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဓမၼေစတီလမ္းနဲ႔လင့္လမ္းဆံုက ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ၾကပ္ႀကီး ခင္ျမင့္ေမာင္က တာ၀န္၀တၱရားေက်ပြန္မႈ၊ ပ်ဴငွာစြာ၀န္ေဆာင္မႈေတြေၾကာင့္ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျပည္သူၾကားမွာ နာမည္ေကာင္းတစ္ခုရခဲ့သလို မႏၱေလးၿမိဳ႕က တပ္ၾကပ္ႀကီး သန္႔ေဇာ္မင္းကလည္း ေရႊမန္းသူ၊ ေရႊမန္းသားေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ ယာဥ္ထိန္းရဲအျဖစ္ သူတာ၀န္က်တဲ့ (၂) ႏွစ္ေလာက္ ကာလကေလးအတြင္းမွာပဲ “အၿပံဳးလွပိုင္ရွင္” အျဖစ္၊ “Ever Smile” အျဖစ္ လူသိမ်ားလာခဲ့တယ္။
“(၂၆ x ၈၀) နဲ႔ ေစ်းခ်ိဳနာရီစင္ မီးပိြဳင့္က အရႈပ္ဆံုးနဲ႔ အလုပ္အမ်ားဆံုးပဲ။ ထမင္းကို မစားရဘူးရယ္။ (၂၆) လမ္းေပၚရွင္းလိုက္၊ လမ္း (၈၀) ေပၚရွင္းလိုက္နဲ႔၊ ဟိုေလ်ာက္၊ သည္ေလ်ာက္ တစ္ေနကို ကုန္ေရာ” လို႔ တပ္ၾကပ္ႀကီး သန္႔ေဇာ္မင္းက သူ႔ရဲ႕ မူပိုင္အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာျပတယ္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕က ယာဥ္ထိန္းရဲေတြဟာ အလွည့္က်စနစ္နဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ေနရာစီ လွည့္လည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾကရတာပါ။ မီးပြိဳင့္ေတြ၊ လမ္းဆံုေတြမွာ ယာဥ္ေၾကာရွင္းလင္းေရးအျပင္ ပညာေပးေဟာေျပာပြဲနဲ႔ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး တာ၀န္ေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ မီးပြိဳင့္စနစ္ရွိတဲ့လမ္းဆံုေတြမွာ တာ၀န္က်တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဆို လူသက္သာေပမယ့္ မီးပြိဳင့္စနစ္မရွိတဲ့ေနရာ၊ မီးပြိဳင့္စနစ္ရွိေပမယ့္ မႏိုင္မနင္းျဖစ္လာလို႔ ပြိဳင့္ကိုပိတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ အခ်က္ျပရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ တစ္ေနကုန္နီးပါး လမ္းမေပၚမွာ အလုပ္ရႈပ္ၾကရတာေတြ႔ရတယ္။
“ခုလို ပူအိုက္ေနတဲ့ရာသီမ်ိဳးမွာ ဒီ၀တ္စံုႀကီးနဲ႔ အၾကာၾကီး ေနပူထဲေနရတာ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္မလဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ၀ါသနာပါေတာ့လည္း လမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႔ အဲဒါေတြက ေပ်ာက္သြားတာပါပဲ။ ယာဥ္ေၾကာေတြ က်ပ္ေနတာျမင္လိုက္ရရင္ စိတ္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္တာေပါ့။ သြားရ၊ လာရ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တာပဲ။ လမ္းရွင္းေနတဲ့အခ်ိန္ က်န္တာဘာမွကိုမရွိဘူး။ အႏၲရာယ္ကင္းဖို႔၊ လမ္းရွင္းဖို႔ပဲ စိတ္ထဲရွိေတာ့တယ္” လို႔ သူက ေျပာတယ္။
သူခဏနားတဲ့အခ်ိန္ လမ္းဆံုက ယာဥ္ထိန္းရဲရံုးေလးမွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ စကားေတြေျပာျဖစ္တယ္။ မီးပြိဳင့္က အခ်က္ျပမီးေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ကိရိယာေတြရယ္၊ စကားေျပာ ဆက္သြယ္ေရးစက္ေတြရယ္၊ ေသာက္စရာ ေရဗူးအခ်ိဳ႕ရယ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ အသံုးအေဆာင္အခ်ိဳ႕ရယ္ကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိတဲ့ အဲဒီအခန္းေလးထဲမွာ ၀ါးကုလားထိုင္ေလးေတြေပၚထိုင္ၿပီး စကားေျပာရင္း သူ႔ဘ၀အေၾကာင္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိေတြ႔ဖို႔ႀကိဳးစားမိတယ္။
သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ေရႊဘိုခရိုင္၊ ခင္ဦးၿမိဳ႕ဇာတိ၊ ၀န္ထမ္းမိဘကေမြးဖြားလာတဲ့ ေမြးခ်င္း (၄) ေယာက္ထဲက ဒုတိယေျမာက္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကလဲြလို႔ သူ႔ရဲ႕ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းကို ထူးထူးျခားျခား ေျပာျပစရာမရွိခဲ့။ သူ (၁၀) တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕သဘာ၀အတိုင္း မိဘေတြက ေရႊဘိုၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းလာေတာ့ သူလည္း ေရႊဘိုၿမိဳ႕ေရာက္လာတယ္။ ေရႊဘို အ.ထ.က (၂) ကေန (၁၀) တန္းေအာင္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာစာ အဓိကနဲ႔ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္တက္ေနရင္း ဒုတိယႏွစ္မွာ ရဲတပ္ဖြဲ႔ထဲ၀င္ခဲ့တယ္။ ရဲတပ္ဖြဲ႕ထဲ၀င္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ခပ္ရွင္းရွင္းပါပဲ။
“ ေရႊဘိုမွာေနရင္း မႏၲေလးကအေဒၚအိမ္လာရင္း လမ္းေပၚမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲျမင္ေတာ့ သေဘာက်တယ္ဗ်။ လက္ျပရတာသေဘာက်တယ္။ ရဲထဲ၀င္မွ ယာဥ္ထိန္းရဲျဖစ္တာဆိုေတာ့ ရဲထဲ၀င္လိုက္တာပဲ” တဲ့။
ဒါေပမဲ့ သူစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရတဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲဘ၀ကို လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔ထဲ၀င္ၿပီး (၁၇) ႏွစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွ ရခဲ့တယ္။ ေတာင္ေလးလံုးရဲေလ့က်င့္ေရး သင္တန္းေက်ာင္းမွာ သင္တန္းတက္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရႊဘိုၿမိဳ႕မွာ တာ၀န္က်တယ္။ နယ္ထိန္းအျဖစ္ (၁၁) ႏွစ္ၾကာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ မႏၱေလး၊ ေရႊစာရံ ရဲတပ္ရင္း (၄) မွာ ေျပာင္းေရႊ႕ တာ၀န္ထမ္းတယ္။ အဲဒီမွာ (၆) ႏွစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔ထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ယာဥ္ထိန္းရဲအျဖစ္ လက္ရွိ တာ၀န္က်ေနတာ (၂) ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးေပမယ့္ သူတကယ္၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ရတဲ့ အဲဒီ (၂) ႏွစ္တာကာလက သူ႔အတြက္ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာခဲ့သလို အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြအေနနဲ႔ ရဖို႔မလြယ္ကူတဲ့ ျပည္သူကေပးတဲ့အခ်စ္ေတာ္ဆု ရခဲ့တယ္ဆိုတာကလည္း အခုအမည္တြင္ေနတဲ့ “အၿပံဳးလွပိုင္ရွင္” တို႔၊ “Ever Smile” တို႔ ဆိုတဲ့ နာမည္ေတြက သက္ေသျပေနတယ္။“
အလုပ္လုပ္တာကိုသေဘာက်လို႔ ဒီနာမည္ ရတယ္ထင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုႀကီးျဖစ္လာေစခ်င္တာ၊ နာမည္ႀကီးခ်င္တာမ်ိဳးေတာ့ စိတ္ကူးထဲမရွိဘူး။ အဲလိုျဖစ္လာရင္လည္း ေနရထိုင္ရတာ က်ဥ္းက်ပ္လာမွာေလ။ လမ္းေပၚေရာက္လာရင္ ယာဥ္ေၾကာရွင္းတဲ့ ရဲတစ္ေယာက္လို႔ပဲ စိတ္ထဲရွိေတာ့တယ္။ ရဲေဘာ္ေတြ၊ တပ္ၾကပ္ေတြ၊ အရာရွိေတြဆိုတဲ့စိတ္က ရွိကိုမရွိတာ” လို႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဆိုတယ္။
သူက ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔ထဲ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ တာ၀န္သိသိ၊ ေစတနာပါပါ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာပဲ ရဲခ်ဳပ္ကေပးတဲ့ ၀န္ထမ္းေကာင္းလက္မွတ္ကို ၂၀၁၄ ခုႏွစ္မွာ ရခဲ့တယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးကေပးတဲ့ ထူးခၽြန္ဆုကိုလည္း ရခဲ့တယ္။
ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ ရဲခ်ဳပ္ကေပးတဲ့ ၀န္ထမ္းေကာင္းလက္မွတ္ဟာ သူ႔အတြက္ အျမင့္ဆံုး၊ ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆံုး ဆုတစ္ဆု ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မႏၲေလးသတင္းပံုရိပ္အဖြဲ႔နဲ႔ ေလာကပါလ လူမႈကူညီေရးအသင္းကေပးတဲ့ “အၿပံဳးအလွပိုင္ရွင္” ဆုကေတာ့ ျပည္သူကေပးတဲ့ ဆုျဖစ္တာေၾကာင့္ အစိုးရ၀န္ထမ္းတိုင္းမရႏိုင္တဲ့၊ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ဆုတစ္ခုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္လိုက္တယ္။
ျပည္သူက အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ဆုလာဘ္အျဖစ္ သူတာ၀န္က်ရာ လမ္းေပၚမွာ သူ႔ကိုေရလာတိုက္သူ၊ အစားအေသာက္ေကၽြးသူေတြ မရွားပါးလွဘူး။ သူ႔အတြက္ အ၀တ္အထည္၊ ေသတၱာ၊ အိတ္ စတဲ့ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြလည္းေပးၾကတာလည္းမ်ားတယ္။ ကားကိုရပ္ၿပီး သေဘာက်လို႔ဆိုၿပီး ေပးသြားတဲ့စာအိတ္ေတြအထဲမွာ ႏွစ္သိန္း၊ တစ္သိန္း၊ ငါးေသာင္းဆိုတဲ့ ပမာဏရွိတဲ့ ေငြေၾကးေတြလည္း ပါခဲ့တယ္။
တပ္ၾကပ္ႀကီး သန္႔ေဇာ္မင္းက “ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ျပည္သူနဲ႔အဆင္ေျပတယ္။ တသားတည္းပဲ။ မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္းဆက္ဆံခံရတာ မရွိပါဘူး။ ဟိုေန႔က ရံုးသြားေတာ့ လမ္းပိတ္ေနတာ။ ဆိုင္ကယ္ရပ္၊ အက်ီေလးကဗ်ာကယာလဲ၊ လမ္းေပၚေျပးတက္ၿပီး ရွင္းေပးမိတယ္။ ဦးထုပ္ေဆာင္းဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနတာ။ လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးထုပ္လာေပးတယ္။ ဆိုင္ကယ္ၾကည့္ေပးတယ္။ ကူညီၾကတယ္။ မေကာင္းျမင္ရင္ ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံုမ၀တ္ဘူး ေျပာၾကမွာေပါ့။ ေသာ့တန္းလန္းထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆိုင္ကယ္ေတာင္ ၾကည့္ေပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာပဲ လမ္းရွင္းရွင္း၊ သဟဇာတျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ဆိုတယ္။
ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔မွာ သူေပ်ာ္ရႊင္ေနေပမယ့္ နယ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔မွာ တာ၀န္က်စဥ္ကလည္း တာ၀န္ေက်ေအာင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပါပဲလို႔ သူကဆိုတယ္။ ေရႊဘိုၿမိဳ႕မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ လူသတ္မႈတစ္ခုမွာ သူကနယ္ထိန္းတာ၀န္နဲ႔ စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ေနတုန္း ေရႊစာရံ၊ တပ္ရင္း (၄) ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရတဲ့အခါ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့အမႈအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက စံုစမ္းရင္း (၄) ႏွစ္ေနမွ အမႈမွန္ေပၚခဲ့ရတာကေတာ့ သူ႔အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနခဲ့တယ္။
“ေတာ္ေတာ္ေလး မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္လို႔ တပ္ရင္း (၄) ကေန ခြင့္နဲ႔ျပန္တယ္။ ျပန္တာနဲ႔ အဲဒီအမႈပဲလိုက္ေနတာ။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တအားလိုက္လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီအမႈက စီအိုင္ဒီက ရဲအုပ္လွဟန္နဲ႔၊ ရဲတပ္သား ေအာင္ေဇာ္လင္းတို႔ ကိုင္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကိုကူၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဒီဘက္က စံုစမ္းတာ။ (၄) ႏွစ္တိတိၾကာမွေပၚတယ္။ အဲဒါကေတ့ မွတ္မွတ္ရရပဲ” လို႔ သူက ဆိုတယ္။
သူ႔ရဲ႕မိသားစုဘ၀၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေမးတ ဲ့ေမးခြန္းေတြအမ်ားစုကိုေတာ့ သူက ေျဖလိုဟန္မရွိပါဘူး။ ပုဂိၢဳလ္ေရး ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈအတြက္လည္း သူအသားမေပးခ်င္ဘူး။ ေျပာသမွ်စကားလံုးေတြ၊ ေျဖသမွ်အေျဖေတြရဲ႕အဆံုးသတ္မွာ “ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္နဲ႔ပတ္သက္တာပဲ ေရးပါဗ်ာ” ဆိုတဲ့ စကားက ပါပါလာတတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕အျမင္ေတြ၊ သူရဲ႕ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကို ရယူမယ့္အစား သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေ၀ဖန္တာမ်ိဳးကိုခံခ်င္တယ္။ အမွန္တကယ္ အလုပ္လုပ္၊ မလုပ္ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး အမွားအမွန္ကို ေ၀ဖန္ေထာက္ျပေစခ်င္တယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုသိတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ကို သိတာ။ သန္႔ေဇာ္မင္းကို လက္ခံတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္တာကို လက္ခံၾကတာဗ်” လို႔သူက ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ ဆိုတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ပုဂိၢဳလ္ေရးတည္ေဆာက္မႈထက္ ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔တစ္ခုလံုးရဲ႕ ဂုဏ္ကို တည္ေဆာက္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ တပ္ဖြဲ႔အေပၚ ေလးစားတဲ့စိတ္ရွိတာ သူ႔ရဲ႕စကားေတြထဲမွာ ပိုပိုၿပီးျမင္သာလာရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က
“ျပည္သူေတြဆိုတာကလည္း အခုအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုေတာ့ အားလံုးက ေလးစားၾကည္ညိဳၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ကိုေတာ့ အားလံုးရဲ႕ရင္ထဲမွာ ၾကည္ညိဳမႈရွိတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူးေလဗ်ာ။ အခုလည္း အဲဒီလို သေဘာမရွိႏိုင္ဘူးလား” လို႔ သူ႔ကို တုံ႔ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္မိတဲ့အခါ သူက ထံုးစံအတိုင္းၿပံဳးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရဲနဲ႔ျပည္သူ႔ၾကားက ဆက္ဆံေရး အဖုအထစ္ေလးေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္ၿပီး ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
“စိတ္မေကာင္းေတာ့ျဖစ္မိတာေပါ့။ ကိုယ္တိုင္ခံစားၾကည့္မိမွ သိမယ္လို႔လည္း မေျပာခ်င္ဘူး။ အဲဒီစကားက မသံုးသင့္တဲ့စကားပဲ။ အခုေနာက္ပိုင္း ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ ပံုေတြနဲ႔ တက္လာတယ္။ ေျပာဆိုခံရတယ္။ ကိုယ့္တပ္ဖြဲ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို တက္လာတာေတြ မျမင္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ အမ်ားနဲ႔ လုပ္ရတာဆိုေတာ့လည္း။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းတာလုပ္ၿပီး ေကာင္းတာေျပာခံရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္” လို႔ သူက ခပ္ေ၀းေ၀းကို ေငးၾကည့္ရင္း ဆိုတယ္။
သူ႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈပံုရိပ္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ မွတ္တမ္းတင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာတဲ့အခါ မႏၲေလးေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနဆဲ။ တပ္ၾကပ္ၾကီး သန္႔ေဇာ္မင္းကလည္း ပိြဳင့္အလယ္မွာ သူ႔အလုပ္ကိုသူ ဆက္လုပ္ဆဲ။ မီးပိြဳင့္စနစ္ရွိတဲ့ အဲဒီမီးပြိဳင့္မွာေတာင္ သူ႔ရဲ႕ အၿပံဳးလွပိုင္ရွင္ဆိုတဲ့ဘြဲ႔ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းရင္း၊ လက္အခ်က္ျပရင္း ခရီးသြားျပည္သူေတြကို ဝန္ေဆာင္မႈေပးေနဆဲ။ ရံုးကိုျပန္ဖို႔ ဆိုင္ကယ္ရွိရာအလာ ယာဥ္ထိန္းရဲရံုကေလးထဲက သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကရုဏာေဒါသနဲ႔ စကားသံက ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီက ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။
“ေဟ့ေရာင္။ လာနားဦး။ ေနပူထဲေတာက္ေလ်ာက္ႀကီး ဆင္းေနတယ္။ မင္းေတာ့ ေသမွာပဲ” တဲ့။
ေဇာ္ေနာင္လင္း
