"မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား"
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ပြဲေစ်းတန္းသြားရတဲ့အခါတိုင္း သိပ္ေပ်ာ္တာ။ စားခ်င္တဲ့မုန္႔ေတြလည္း စားရတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ ကစားစရာေတြလည္း ဝယ္လို႔ရတယ္ေလ။ မ်က္စိတစ္ဆံုး႐ွည္လ်ားတဲ့ ပြဲေစ်းတန္းႀကီးထဲ ေလွ်ာက္ရင္း က်ေနာ္ ေငးေမာလို႔မဆံုးဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့လူေတြ၊ ဆူညံေနတဲ့ေစ်းဆိုင္ေတြ၊ အားလံုးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အသစ္အဆန္းေတြခ်ည္း။
ပြဲေစ်းတန္းေရာက္တိုင္း က်ေနာ္သေဘာအက်ဆံုး ေစ်းသည္က မ်က္ႏွာဖံုးသည္ႀကီးေတြပဲ။ သူတို႔ဆီမွာ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ သူရဲေကာင္းပံုေတြ၊ ဗီလိန္ပံုေတြ၊ ဂ်ိဳကာပံုေတြ၊ အို မ်က္ႏွာဖံုးေတြမွ စံုလို႔ပဲ။
မ်က္ႏွာဖံုးဘာ့ေၾကာင့္လုပ္တာလဲ။ မ်က္ႏွာဖံုးက တစ္ကယ္လိုအပ္သလား။ မ်က္ႏွာဖံုးဆိုတာ အစစ္အမွန္ကို ဖံုးကြယ္ထားဖို႔လား။ ဒါေတြ က်ေနာ္မစဥ္းစားဘူး။ ကေလးဘဝဆိုေတာ့ စိတ္ထဲကလာတဲ့ခံစားမႈကိုပဲ သိတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးေတြျမင္ရင္ က်ေနာ္သေဘာက်တယ္။ ဒါပဲေပါ့။
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရတယ္။ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းဘဝမွာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ တာဝန္ခ်ိန္တိုင္းမွာ က်ေနာ္ေပ်ာ္ရႊင္မေနႏိုင္ဘူးေလ။ ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္လည္း ႐ွိတယ္။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္လည္း ႐ွိတယ္။ ဝမ္းနည္းေနတဲ့အခ်ိန္လည္း ႐ွိတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ဘာပဲ႐ွိေနေန က်ေနာ္ျပံဳးေနခဲ့ရတယ္။ ဝန္ေဆာင္မႈေပးရတဲ့ ဝန္ထမ္းဘဝမွာ ျပံဳးမေနလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ ျပံဳးေနတဲ့မ်က္ႏွာဖံုး
တစ္ခုကို က်ေနာ္အျမဲတမ္း တပ္ဆင္ထားခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ္ ႀကီးျပင္းရင့္က်က္လာတဲ့ ဘဝ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မ်က္ႏွာဖံုးေတြအမ်ားႀကီး က်ေနာ္ ထပ္ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ လူေတြက မ်က္ႏွာဖံုးေတြကို အခါအားေလ်ာ္စြာ ေျပာင္းလဲတပ္ဆင္ထားၾကတယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးအတြက္၊ စီးပြားေရးအတြက္၊ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ စသျဖင့္ လူေတြက မ်က္ႏွာဖံုး
ေတြတပ္ၾကတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးယဥ္ေက်းမႈဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ သိသိသာသာ ေနရာယူလာတယ္။ ငယ္ငယ္ကပြဲေစ်းတန္းေတြမွာ ေတြ႔ရဖူးတဲ့ ကေလးတပ္မ်က္ႏွာဖံုးေတြလို မ႐ိုး႐ွင္းေတာ့ဘူး။ လွည့္ဖ်ားမႈေတြ၊ ေကာက္က်စ္မႈေတြ၊ သူစိမ္းဆန္မႈေတြ ပါလာတယ္။
မ်က္ႏွာဖံုးေတြကို က်ေနာ္သေဘာမက်ေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာဖံုးယဥ္ေက်းမႈကို က်ေနာ္ရြံလာတယ္။ ဝန္ေဆာင္မႈေပးရတဲ့ဝန္ထမ္းဘဝကိုလည္း က်ေနာ္စြန္႔လႊတ္ခဲ့လိုက္တယ္။ အ႐ွိအတိုင္း ေျပာတယ္။ အ႐ွိအတိုင္းေနတယ္။ ဘယ္မ်က္ႏွာဖံုးမွ က်ေနာ္ထပ္မတပ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ကို အ႐ိုင္းဆန္တယ္လို႔ လူေတြက ေဝဖန္လာၾကတယ္။
ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္တည္းက သိတယ္။
ဘယ္မ်က္ႏွာဖံုးကိုတပ္တပ္
အသက္ရွဴက်ပ္တယ္ေလ။
က်ေနာ္ အသက္ဝဝရွဴခ်င္တယ္။ ။
#စစ္ႏိုင္
No comments:
Post a Comment