ယခုပဲခူးအေခၚ ဟံသာ၀တီေနရာက မြန္တို႔ရဲ႕ ပိုင္နက္ေနရာျဖစ္တယ္ သထုံဘုရင္ရဲ႕ သားေတာ္မ်ားျဖစ္တဲ့ သမလႏွင့္ ၀ိမလ လက္ထက္မွာ ေလွစီးကုလားေတြက သူတို႔ပိုင္ပါတယ္ဆိုၿပီး နယ္နိမိတ္သံတိုင္ လာစိုက္ပါတယ္။ ၀ိမလညီေနာင္ကၿမိဳ႕သစ္တည္ဖို႔ ေနရာ႐ွာေတာ့မွ ေလွစီးကုလားေတြ သံတိုင္စိုက္ထားတာကို ေတြ႔ေတာ့ ေဒါသထြက္ၾကေပမယ့္၊ ဥပါယ္တျမည္နဲ႔ သံေကာက္ေတြကို ျမွပ္ထားလိုက္ၾကတယ္။
ကုလားတို႔လာလတ္ေသာ္ ကုလားတို႔က ငါတို႔သံတိုင္စိုက္၍ အေစာင့္ထားသည္မွာႏွစ္ကိုးဆယ္ ႐ွိၿပီဟု လိမ္ညာေျပာၾကေပမဲ့ မြန္မင္းသားတို႔က ငါတို႔ပိုင္နက္နယ္ေျမကို သင္တို႔သံတိုင္၀င္၍ စိုက္သည္မဟုတ္ေလာ။ ငါတို႔နယ္ေျမတြင္ သံေကာက္ကိုးစင္း ျမႇပ္၍ထားသည္ မယုံေသာ္ တူး၍ၾကည့္ေခ်ဟု ဆိုေလေသာ္ ကုလားတို႔မယုံသျဖင့္ တူး၍ၾကည့္ရာ သံတိုင္ေအာက္တြင္ သံေကာက္ကိုးစင္းကို ေတြ႔သျဖင့္ မေက်မနပ္ျဖင့္ လက္လႊတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုေျမေပၚတြင္ ဟံသာ၀တီၿမိဳ႕သစ္ကိုတည္၍ သမလမင္း မင္းျပဳကာ ၀ိမလကို အိမ္ေ႐ွ႕အရာထား၏ သကၠရာဇ္ကား (၅၀၀) ေက်ာ္ အခ်ိန္ျဖစ္၏
သမလမင္းလဲ တိုင္းခန္းလွည့္လည္စဥ္ ဖ႐ုံစိုက္ပ်ိဳးစားေသာက္ေသာ ေတာင္သူ၏ သမီးကိုေတြ႔ေလေသာ္၊ လွပလြန္းသျဖင့္ မိဖုရားေျမႇာက္ရန္ ေတာင္းေလေသာ္ မိန္းခေလးငယ္မွာ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ ဖ႐ုံ ႐ုံထဲသို႔၀င္ေျပး၍ ပုန္း႐ွာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဖုရားျဖစ္လတ္ေသာ္ ဖ႐ုံ႐ုံမွေတြ႔သျဖင့္ မြန္အေခၚ မယ္ကပီေထာ္ ၊ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေရႊဖ႐ုံမယ္ ဟု ေခၚေလသည္။
ေရႊဖ႐ုံမယ္မွ သားေတာ္ တပါးဖြားျမင္ၿပီးေနာက္ သမလမင္းနတ္ရြာစံသျဖင့္ ညီေတာ္၀ိမလမင္း နန္းတက္ရာ ေရႊဖ႐ုံမယ္ကိုပင္ မိဖုရားအရာ ထားေသာ္လည္း သားေတာ္ကိုမူ ထီးေမြ နန္းေမြ ႐ွဴပ္ေထြးမည္စိုးသျဖင့္ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားသို႔ပို႔ေစရာ မင္းခ်င္းတို႔လဲ နယ္စြန္႐ွိ ေပါင္းေလာင္းျမစ္အေ႐ွ႕ဘက္ ကြမ္အပ္သားရြာ မြန္ကရင္လူမ်ိဳး ကြၽဲျခံပိုင္႐ွင္ မိနန္းကလိုင္း၏ ကြၽဲျခံ၀၌ ခ်လတ္ေသာ္ နံနက္ေစာေစာ ကြၽဲမ်ားကိုလႊတ္ရာ ကြၽဲမႀကီးတေကာင္က မင္းသားငယ္ကိုခြ၍ရပ္ကာ ႏို႔ခ်ိဳကို ခ်ေလ၏၊ မိနန္ကလိုင္းျမင္ေလေသာ္ ေကာက္ယူေမြးစားၿပီး ကြၽဲႏို႔ျဖင့္ ႀကီးျပင္းရသျဖင့္ ကြၽဲတေကာင္ကဲ့သို႔ သန္မာထြားႀကိဳင္းသည့္အျပင္ ေပါ့ပါးျဖတ္လတ္၍ ကြၽဲတေကာင္မွတေကာင္ကူးျခင္း ကြၽဲခ်ိဳၾကား၌ ကစားျခင္းျဖင့္ ရပ္နီးရပ္ေ၀း ေက်ာ္ေဇာ္ေလ၏။
၀ိမလမင္းနန္းစံ ၈ ႏွစ္တြင္ မေၾကနပ္ႏိုင္ၾကေသာ ေလွစီးကုလားတို႔က အရပ္ ၇ ေတာင္႐ွိ လံဘားအမည္႐ွိ ကုလားကို ဗိုလ္ျပဳ၍ သေဘၤာ ၇ စင္းျဖင့္ ေရာက္လာၿပီး စီးခ်င္းထိုးရန္ စိနိေခၚေလ၏။ ၀ိမလမင္းလဲ သူရဲေကာင္းအ႐ွာထြက္ေလေသာ္ ကြၽဲေပါက္တေကာင္ကဲ့သို႔ သန္မာျဖတ္လပ္ေသာ တူေတာ္မြန္မင္းသားကို ေတြ႔ေလသည္။
စီးခ်င္းထိုးၾကေသာ္ မြန္မင္းသားသည္ ငွက္ေပ်ာရြက္ ခန္႔မွ်႐ွိေသာ လွံႏွစ္စင္းကို ေပါ့ပါးစြာကစား၍ ထြက္သကဲ့သို႔ အရပ္ခုႏွစ္ေတာင္႐ွိ ေလွစီးကုလား လန္ဘားကလဲ ခ်ပ္၀တ္ကို၀တ္ဆင္ၿပီး ငွက္ေျပာရြက္တမ်ွ အျပား႐ွိေသာ ဓားႀကီးကိုထမ္း၍ ထြက္ေလ၏။
မြန္ပရိသတ္ႏွင့္ သေဘၤာခုႏွစ္စင္းမ်ွ႐ွိေသာ ေလွစီးကုလားတို႔သည္ ေသာေသာညံ မိမိလူကိုအားေပးလ်ွက္႐ွိစဥ္
ႏွစ္ဦးရင္ဆိုင္ေတြ႔ၾကရာ မြန္မင္းသားက ဥပါယ္တမည္ျဖင့္ တဦးခ်င္းတိုက္မည္ ကတိထားလ်ွက္ အဘယ့္ေၾကာင့္
ေနာက္လိုက္အကူ ေခၚခဲ့သနည္းဟု ဆိုေလေသာ္ ကုလားလံဘာေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္စဥ္ခနမွာပင္ လည္ၿမိဳကို လွံျဖင့္ထိုး၍ ေခါင္းကိုျဖတ္ေလ၏။
ကုလားေလွခုႏွစ္စင္းလဲ ေခါင္းေဆာင္က်ေလေသာ္ ေျပးၾကကုန္၏။ ကုလားတို႔ကို ဥပါယ္တမည္ျဖင့္ အႏိုင္ယူလိုက္သျဖင့္ ထိုၿမိဳ႕ကို ဥပါယ္ခိုး၊ ေနာင္ကာလေရြ႕ေလ်ာ၍ ပဲခိုး၊ ေနာက္ ပဲခူးဟု တြင္ေလသည္။ ကုလားလံဘားေခါင္းကို ျဖတ္ခဲ့ေသာ မင္းသားကား ရာဇ၀င္တြင္ ကြမ္းအပ္သားရြာတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသျဖင့္ ကြမ္းအသားမင္းသား၊ အသားမင္းသား အမည္ျဖင့္ မြန္ရာဇ၀င္တြင္ ထင္႐ွားခဲ့ပါသည္။
ုျမန္မာကိုေခါင္းျဖတ္မည့္ ေလွစီးကုလားမ်ား
ရာဇ၀င္သမိုင္းတို႔သည္ တပါတ္လည္ၾကကုန္၏။ လူဦးေရေပါက္ကြဲေနေသာ ဘဂၤလားတို႔က နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းကို ထိပါးၾက၏။ ယခုတဖန္ ဘဂၤလားေရတပ္အကူအညီျဖင့္ ေရေမ်ွာကမ္းတင္ သံတိုင္စိုက္ရန္ ေလွစီးၿပီး နယ္သစ္႐ွာၾက၏။ ျမန္မာကို ဖိအားေပးရန္ ျမန္မာျပည္ကလိုလို ဆိုၾကျပန္၏။ ေလွစီးကုလားကို လပ္ယပ္ေခၚေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးကလဲ ျမန္မာတို႔အေပၚ အညိဳးအေတးႀကီးလွ၏ အာဏာအပ္မလား အလုံးစုံပ်က္သုဥ္းခံမလား ဆိုေသာစကားကို ကြၽဳန္ပ္နားထဲကမထြက္။ သည္တႀကိမ္ ေလွစီးကုလားတို႔ ဝင္ေရာက္လာသည္ကို
လက္ခံမိပါက ေနာက္ထပ္ေလွေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္လာေပလိမ့္ဦးမည္။ ဒီတႀကိမ္ ေခါင္းျဖတ္ခံရမည့္သူကား ကုလားလံဘားမဟုတ္၊ ကြမ္းအပ္သားမင္းသားႏွင့္တူေသာ ျမန္မာတို႔ပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ဆရာေဖ ေတးထပ္လို... မိျပစ္လို႔ ဖေ႐ွာင္ေသြသည္၊....ဂြေကာင္ေတြ ေခြးျဖစ္ဖို႔.. အခ်ိန္ေရာက္ ေလၿပီလား မသိေတာ့...
အမ်ိဳးစစ္မွ..အမ်ိဳးခ်စ္မည္
:Star Shinester
No comments:
Post a Comment