"က်ိဳးေၾကသြားေသာ အတၱရဲ႕ ေခါင္းေလာင္းကြဲစ"

"က်ိဳးေၾကသြားေသာ အတၱရဲ႕ ေခါင္းေလာင္းကြဲစ"

“ဆရာမ သမီး မခိုးပါဘူး......”
“နင္မခိုးရင္ ဒီစာအုပ္က ဘယ္လိုလုပ္ နင့္လြယ္အိတ္ထဲ ေရာက္ေနတာလဲ”
“သမီးတကယ္ မခိုးခဲ့ပါဘူးရွင္.....စာအုပ္က ဒီထဲ ဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲဆိုတာ သမီးတကယ္မသိပါဘူး။ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပး သမီးမခိုးခဲ့ပါဘူး....ဟီး...ဟီး...ဟီး”
“ေအး......။ ငိုျပမေနနဲ႕ေတာ့ ။ အခုက လက္ပူးလက္ၾကပ္ သက္ေသနဲ႔တကြ မိတာ။ ျငင္းခ်က္ထုတ္ခ်င္ရင္ မနက္ျဖန္ အုပ္ထိန္းသူေတြ ေခၚလာျပီး ေက်ာင္းအုပ္နဲ႔ေတြ႔ၿပီးေျပာ။ ခုေတာ့ ဆရာမ စာသင္မယ္။ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ကလည္း စာအုပ္ျပန္ရျပီဆိုေတာ့ ေက်နပ္လိုက္ေတာ့။ အားလံုး မွတ္ထားၾကပါ ။ သူတစ္ပါး ပစၥည္းခိုးရင္ ငရဲေရာက္တာ ေနာက္မွခံစားရမယ္။ လက္ရွိမွာ ခုလို ဖမ္းမိသြားလို႔ကေတာ့ ရွက္တတ္လို႔ရွိရင္ နွစ္ခါ ျပန္ေသေနျပီ။ အက်င့္ပ်က္တာ ဆရာမ အတန္းထဲမွာ မရွိရဘူး။ ကဲ....စာဆက္သင္ရေအာင္။ သမိုင္းစာအုပ္ စာမ်က္နွာက ၅၉ ကိုလွန္။ အားလံုးျမန္ျမန္လုပ္ၾက
“ဟုတ္....ဆရာမ”

ဒီေန႔ ကၽြန္မအတန္းတြင္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ကိစၥမ်ား ေစာင့္ၾကိဳေနသည္။ တစ္ေန႔တာ၏ စာသင္ခ်ိန္တစ္ဝက္ ကုန္ဆံုးျပီး အားလပ္ခ်ိန္ဆင္းျပီးေနာက္ စာသင္ခန္းျပန္ဝင္ခ်ိန္တြင္ အခန္းထဲမွ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ငိုယိုျပီး စာအုပ္ေပ်ာက္ လာတိုင္တန္းသည္။ ကၽြန္မ ကိုင္တြယ္ေနသည့္ အတန္းသည္ ေျခာက္တန္း၊ တန္းခြဲ အားလံုးတြင္ အေတာ္ဆံုးျဖစ္ေနရမည္။ စာရိတၱေကာင္းေသာ၊ ယဥ္ေက်းလိမၼာေသာ၊ စာေတာ္ေသာ၊ စည္းကမ္းေသသပ္ေသာ စံနမူနာမ်ား တေသာ ေသာႏွင့္ ျပည့္ေနရမည္။ ကၽြန္မလိုခ်င္ေသာ ပံုစံခြက္တြင္ ကေလးမ်ားအားလံုးကို လိုရာ ပံုသြင္းခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ အႏုနည္း၊ အၾကမ္းနည္း နည္းေပါင္းမ်ားစြာ သံုးခဲ့သည္။
ထိုေက်ာင္းသား/သူမ်ားၾကားတြင္ ကၽြန္မဟာ နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါသည္။ ဆရာမ ေဒၚဂ်မ္းပံုသည္ ကၽြန္မ နာမည္အရင္း မဟုတ္သည့္တိုင္ တိုးတိုးနွင့္ၾကားေနရေသာ ကၽြန္မနာမည္ေျပာင္ပင္။ စိတ္ဓါတ္၊ စည္းကမ္း၊ ပညာအရာတြင္ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနမည့္ ကၽြန္မ အတန္း၏ ဒီေန႔ တိုင္တန္းမႈသည္ ခိုးမႈ။ ကၽြန္မ လံုးဝလက္မခံနုိုင္ပါ။ ကၽြန္မ အတန္းတြင္ ဆိုဆံုးမ၍မရေသာ အက်င့္ပ်က္ ေက်ာင္းသူ/သားမ်ား မလိုပါ။ ေသခ်ာ ကိုင္တြယ္ ၾကီးၾကပ္ရမည့္ ဒီကိစၥကို သာမာန္ သင္ျပဆံုးမသလို ဆိုဆံုးမလိုက္ရင္ ရျပီထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဒီေလာက္ထိ မလြယ္ကူခဲ့မွန္း ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါ။

စာအုပ္ေပ်ာက္လာတိုင္တုန္းက အခိုးခံရသည့္ ေက်ာင္းသူက မ်က္ရည္လည္ရြဲနွင့္ ေပ်ာက္သြားေသာ စာအုပ္သည္ သူမ၏ နိုင္ငံျခားေရာက္ေနေသာ အကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည့္ စာအုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ငိုရင္းေျပာျပသည္။ သူမ တန္ဖိုးထားရသည့္အတြက္ ျပန္လိုခ်င္ပါေၾကာင္း ထပ္ေျပာသည္။ တန္ဖိုးထားအပ္ေသာ အမွတ္တရ ပစၥည္းတို႔သည္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတိုင္း ျပန္လိုခ်င္တတ္သည္မွာ လူသဘာဝ။ အခုလည္း အခိုးခံရေသာ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ အမွတ္တရ စာအုပ္ကေလးသည္ သူမအတြက္ေတာ့ အေရးပါလွသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဒါထက္ အက်င့္ပ်က္ေသာ စာအုပ္ခိုးသူကိုလည္း ကၽြန္မ ဒီအတိုင္း လႊတ္မထားနိုင္ပါ။ အက်င့္ျပင္တန္ျပင္၊ မျပင္ပါက အုပ္ထိန္းသူေခၚခိုင္းျပီး ေက်ာင္းအုပ္ ရံုးခန္းသို႔ ပို႔ရမည္။

တစ္တန္းလံုးကို လြယ္အိတ္ကိုယ္စီ စာေရးခံုတန္းေပၚ တင္ခိုင္းလိုက္ျပီးေနာက္ ထိုင္ခံုတန္းေပၚတြင္ မတ္တပ္ ရပ္ခိုင္းထားလိုက္သည္။ စာအုပ္ေပ်ာက္သြားေသာ ေက်ာင္းသူအား တစ္ေယာက္ခ်င္း လြယ္အိတ္ကို လိုက္လံ စစ္ေဆးခိုင္းလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသူသည္ တစ္တန္းျပီးတစ္တန္း စစ္သြားျပီးေနာက္ အလယ္တန္းခံုတန္းေရ ၃ ခံုေျမာက္တြင္ စာအုပ္ေပ်ာက္ ရွာေဖြျခင္း ရပ္ဆိုင္းလိုက္သည္။ ပန္းနုေရာင္ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကေလးကို လက္တြင္ကိုင္ျပီး ထြက္လာသည္။ ၾကားရသည့္နားပင္ မယံုခ်င္ပါ။ ဒီစာအုပ္အား “ႏွင္းႏြယ္ေအာင္” လြယ္အိတ္မွ ေတြ႔ခဲ့သည္လို႔ ေျပာပါသည္။

ဒီေက်ာင္းသူသည္ အတန္းတြင္ အလြန္ေအးျပီး စာေတာ္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ပင္။ သူမတြင္ မိဘမရွိဟု ေက်ာင္းလာအပ္သည့္ မိဘမဲ့ မိန္းကေလးေက်ာင္းက ဆရာမၾကီး ေျပာခဲ့သည္။ ဆရာမၾကီးသည္လည္း စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး ဝါဒကို လက္ကိုင္စြဲထားသူ တစ္ဦးပင္။ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ဒီေကာင္မေလး အက်င့္ပ်က္သည္ကို မေတြးတတ္ပါ။
ကၽြန္မေမးျမန္းသမွ် “စာအုပ္ကို ကၽြန္မ မခိုးပါ” ဟုသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ထြက္ဆိုေနသျဖင့္ စိတ္လည္းတိုလာသည္။ ခိုးသည့္ အျပင္ ဝန္မခံတတ္ေသာ လူတန္းစားမ်ိဳးသည္ အက်င့္မေကာင္းေသာ သူမ်ားျဖစ္သည္။ သက္ေသေထာက္ထားလည္း ျပည့္စံုေနတာေတာင္ ဝန္မခံေသးေသာ ေက်ာင္းသူအား ကၽြန္မ ေနာက္ဆံုး warning (သတိေပးျခင္း) အေနျဖင့္ သူမ အုပ္ထိန္းသူအား ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဆီ ေခၚလာခိုင္းလိုက္သည္။

ကၽြန္မ ျပႆနာအား ေရျငိမ္းလိုက္ျပီးေနာက္ စာဆက္သင္ရန္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ တရွဳပ္ရွဳပ္နွင့္ ငိုေနေသာ ေက်ာင္းသူသည္ ကၽြန္မ၏ စာသင္ေနခ်ိန္အတြင္း မ်က္ရည္ တဒီးဒီးက်လွ်က္ရွိျပီး မ်က္နွာကို ဖတ္စာအုပ္တြင္ ပို႔ထားေသာ္လည္း အာရံုမေရာက္ေၾကာင္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ စိတ္လည္းမေကာင္းပါ။ ကၽြန္မ စည္းကမ္းကိုသာ အေကာင္းဆံုး ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္။ ကၽြန္မေစတနာသည္ ပန္းကေလးမ်ားအား ေရာက္သည့္အရပ္တြင္ ေကာင္းစြာေျခခ်နိုင္ရန္ ရည္မွန္းလွ်က္ ျပဳစုေပါင္းသင္ေသာ္လည္း ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ ႏြမ္းေနသည္ကို မသိက်ိဳးကၽြန္ ျပဳခဲ့သည္။

XXXXXXXXXXXXXXXXxXXX

“ဆရာၾကီး......။ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေပၚက ခုန္ခ်သတ္ေသတယ္။ အလံတိုင္ေအာက္က ေသြးအိုင္ထဲမွာ ဗ်.....”

ေက်ာင္းေစာင္႔ႀကီးရဲ႕ အသံသည္ အစည္းအေဝးခန္းကို လႊမ္းလိုက္သည္။ ေက်ာင္းလြတ္ျပီး၍ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက အစည္းအေဝးေခၚေသာေၾကာင့္ ဆရာအားလံုးလည္းစံုေနေသာ အခန္းထဲတြင္ အာေမဋိတ္မ်ား သံျပိဳင္ ကိုယ္စီနွင့္ ဆရာမ်ားအားလံုး ဝရုန္းသုန္းကား အျပင္ေျပးထြက္ေတာ့သည္။ ကၽြန္မရင္ထဲ မွာလည္း ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားသည္။ တုန္လွုပ္စြာျဖင့္ Meeting room (အစည္းအေဝးခန္း) မွ ေျပးထြက္လာသည္။ ကၽြန္မ ရင္ေမာစြာ ဆရာအုပ္ၾကီးၾကား တိုးေဝွ႔ဝင္ၾကည့္လိုက္ သည္။

ေသြးအိုင္ထဲတြင္ ေက်ာင္းစိမ္းတို႔ အေရာင္ေျပာင္းကုန္ျပီ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မ၏ ေက်ာင္းသူေလးသည္ အေရာင္စြန္း စကၠဴတစ္ရြက္ကို လက္တြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ျပီး ေသဆံုးေနသည္ ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကၽြန္မေသြးမ်ား ေျပာင္းျပန္စီးဆင္းလွ်က္ ေခါင္းတြင္ မိုက္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္မ ယူၾကံဳးမရ ေအာ္ငိုခ်မိသည္။ ကၽြန္မ စိုက္ခင္းထဲက ပန္းပြင့္ေလး ရုတ္ခ်ည္း ေၾကြလြင့္သြားပါလား။ ကၽြန္မရဲ႕ ေခါင္းေပၚမွာ တည္ရွိေနေသာ ေကာင္းကင္ျပာတြင္လည္း ေသြးေရာင္ျပည့္ လႊမ္းေနေသာ ေနၾကတ္ျခင္း ဝင္ေရာက္လာသည္ဟု ထင္မိသည္။

ကၽြန္မဆိုေသာ အတၱေဘာ ဆရာမသည္ စည္းကမ္းေသသပ္မႈဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ရိုးသားျဖဴစင္ေသာ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္၏ ဘဝတစ္ခု ပ်က္သုဥ္းသြားေစခဲ့သည္။ စည္းကမ္းသာ အဓိက၊ ပဓါန ထင္မိေသာ ကၽြန္မသည္ စိတ္ဓါတ္ေရးရာတြင္လည္း တယူသန္ခဲ့မိသည္။ ကၽြန္မ ရင္မွာလာစိုက္ေန ေသာ ေခါင္းေလာင္းကြဲစတစ္ခုသည္ တစစ္စစ္နွင့္ ထိုးနွက္ေနသည္။ ေက်ာင္းသူေလး၏ ေနာက္ဆံုးစာဟု ထင္ရေသာ ညာလက္ထဲမွ စာရြက္ညစ္ညစ္ကို အသာအယာ ေျဖထုတ္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာက မ်က္ရည္မ်ား တစိမ့္စိမ့္ ယိုစီးလာသည္။ အခ်ိန္မတန္ဘဲ ရင့္က်က္ျခင္းသို႔ မေရာက္နိုင္ခဲ့ေသာ စိတ္နု ကိုယ္နု ေက်ာင္းသူကေလး၏ ေနာက္ဆံုးစာသည္ ကၽြန္မအတြက္ ယူၾကံဳးမရ နိုင္ေသာ နုတ္ဆက္စာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

“ဆရာမရွင္........
တပည့္မိုက္ တစ္ေယာက္ကို ခြင့္မလြတ္ပါနဲ႔။
ဆရာမနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအေပၚ သမီး ကံငါးပါးနွင့္ ျပစ္မွားမိခဲ့တာ ရွိေသာ္ .... သမီးအား ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။
သမီး.....ေနာက္ဆံုး အၾကိမ္ထိ ရိုးသားခဲ့တာေၾကာင့္ သမီး ဒီစာအုပ္ေလးကို လံုးဝမခိုးခဲ့ဘူးလို႔ ဝန္ခံခဲ့ပါတယ္။
ဆရာမ သမီးလံုးဝ မယူခဲ့ပါဘူး။
ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘမရွိခဲ့တာေၾကာင့္ ဆရာမက သမီးကိုအက်င့္ပ်က္သူလို႔ ထင္ေကာင္းထင္မယ္။
သမီး ေဂဟာစေရာက္ကတည္းက ဆရာမၾကီးရဲ႕ လမ္းညြန္ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာ စာရိတၱ လံုးဝမေဖာက္ ျပားခဲ့ပါဘူး။
ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း သူမ်ား ခဲသြားတိုေလး တစ္ေခ်ာင္းေတာင္မွ မယူခဲ့ဖူးပါဘူး။
ဒီေန႔ သမီးရိုးစြပ္ခံရေတာ့ အရမ္းနာက်င္တာပဲ။
ဆရာမ အခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့ တစ္ခန္းလံုးက သမီးက စတိုးလင္း စတုဒင့္( stolen student ) လို႔ ေခၚတယ္။
သမီးအရမ္းရွက္တာပဲ။
သမီးေလ ...ဒီလိုျဖစ္ရတာ အရင္ဘဝက ဝဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ထင္ပါတယ္။
သူတို႔ကိုလည္း ေျပာေပးပါ။ သမီး လံုးဝ မခိုးခဲ့တာ သမီးအသက္နဲ႔ရင္းျပီး သက္ေသျပသြားပါတယ္လို႔။
သမီးရဲ႕ ဆရာမၾကီးကိုလဲ ေျပာေပးပါ။
ဆရာမက သမီးကို အုပ္ထိန္းသူ ေခၚခဲ့ခိုင္းတာေလ။
ဆရာမၾကီးကို ဒီလို အရွက္မခြဲခ်င္လို႔ပါ။ ဆရာမၾကီးကို မပူပန္ေစခ်င္လို႔ပါ။
သမီးကိစၥကို သမီး ရွင္းေအာင္ လုပ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာမရဲ႕ စည္းကမ္းေအာက္မွာ အမဲစက္ ခန ထင္ခဲ့တဲ့ သမီး အျဖစ္ကိုလဲ ဆရာမရင္ထဲက ဖ်က္ေပးပါေနာ္။
သမီး ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ျဖဴစင္မႈကို သက္ေသျပသြားပါတယ္။
သမီး ဒီလို မလုပ္သင့္ေပမယ့္ ၾကံမိၾကံရာ ၾကံသြားလို႔ ဒီစာ ဖတ္ေနတဲ့ ဆရာမ သမီးကို ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ မေတာင္းဆိုေတာ့ ပါဘူး။
သမီးေလ......အရမ္းေၾကာက္ေနတယ္။
သမီးေျခေထာက္ေတြ မခိုင္ေတာ့ဘူး ဆရာမရယ္။
သမီးနားမွာ ဒီစာေရးတဲ့အခ်ိန္ေရာ ခုန္ခ်ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေရာ တစ္ေယာက္မွအနားမွာမရွိဘူး။
သမီးမေသခ်င္ေသးဘူး ဆရာမရယ္................
တပည့္မိုက္
နွင္းႏြယ္ေအာင္”

ကၽြန္မ နွလံုးအိမ္တို႔ ပြက္ပြက္ဆူျပီး အရည္ေပ်ာ္ ကုန္ခဲ့ရသည္။ နွလံုးသားမရွိေသာ ဆရာမ၊ စည္းကမ္းကို ပထမတန္း တင္မိေသာ ဆရာမ၊ သိကၡာတရားတို႔နွင့္ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔၌ ညံ့ဖ်င္းခဲ့ေသာ ဆရာမ။ တစ္ခု မေကာင္းေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနွင့္ ကၽြန္မ စာတစ္ေစာင္ေၾကာင့္ နွလံုးသားကြဲေၾကရပါျပီ။
ရိုးသားေသာ ကေလးကိုမွ သူခိုးျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ဒဏ္ရာနွင့္ အေတာင္က်ိဳးငွက္ငယ္ကိုမွ ရိုက္သတ္မိသည္။ ကၽြန္မအား ဆရာမလို႔ ေခၚထိုက္စရာ တစ္ကြက္မွမရွိေတာ့။ ကၽြန္မကို ခြင့္မလြတ္ခိုင္းခဲ့ေသာ ကေလးက ကၽြန္မတပည့္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မသာ သူမကို ခြင့္လႊတ္ခိုင္းရမည့္ ကၽြန္မ ဆရာပါ။ စာညစ္ညစ္ကို လက္တြင္း တင္းတင္းဆုပ္ျပီး အရူးတစ္ပိုင္း ေျပးထြက္မိသည္။ ကၽြန္မနားတြင္ ေဘးကေနျပီး ကပ္လာေျပာေနသည္။

“သမီးကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႕”၊ “သမီး..မေသခ်င္ေသးဘူး ဆရာမရယ္”။
ကၽြန္မနားေတြ အူေနခဲ့သည္။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြ မ်က္ရည္ေၾကာင့္ ေဝဝါးေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ စာအုပ္ေပၚ မ်က္နွာ အပ္ေနလည္း စာေပၚအာရံုေရာက္မေနတဲ့ သူမ ပံုရိပ္ေလးေတြအား ျမင္လိုက္ရသည္။ ကၽြန္မ ဘာမွမသိေတာ့ပါ။ ေကာင္းကင္ၾကီးကို မပြင့္တပြင့္ ၾကည့္ရင္း ကတၱရာလမ္းထက္မွာ လဲေလ်ာင္းလိုက္သည္။

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

“ဆရာမ သမီး မေသခ်င္ေသးဘူး ဆရာမရယ္။ သမီးေလး စာအုပ္ မခိုးခဲ့ပါဘူး။ သမီး ေၾကာက္ေနတယ္။ ေမွာင္ေနတာဘဲ။ ဘယ္ေနရာေရာက္မွန္းမသိဘူး။ သမီးကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႕.....”
“ သမီးေရ.....ဆရာမကိုခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ကြယ္။ ဆရာမ စည္းကမ္းကို ေရွ႕တန္းတင္မိတဲ့ အမွား သမီးကို ဘဝျခား လိုက္သလိုဘဲကြယ္။ ဆရာမေလ။ ဆရာမ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူသတ္မိတဲ့ အမိုက္မ။ ဆရာမ မွားပါျပီကြယ္...။ ေနာက္ဘဝဆိုတာ ရွိမ်ားရွိရင္ ဆရာမဆီလာခဲ့ပါဦးကြယ္။ ဆရာမ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္။ သမီးေက်နပ္ေအာင္ ဆရာမေတာင္းပန္ပါ့ မယ္။”
“ဆရာမ....သမီးကို ကတိတစ္ခုေပးပါ။ ဆရာမ စာဆက္သင္ဦးမယ္လို႔။ ပန္းကေလးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အေလအလြင့္မရွိေအာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးဦးမယ္လို႔ သမီးကို ကတိေပးပါ။ ဆရာမ ကတိေပးရင္ သမီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ခရီးဆက္သြားေတာ့မယ္။ ဆရာမ ကတိေပးမယ္ မဟုတ္လား”
“သမီးရယ္။ ဆရာမ လူမွမဟုတ္တာ စာဆက္သင္လဲမထူးေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သမီးကို ဆရာမ ကတိေပးပါတယ္။
သမီးျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ္ ဆရာမ စာသင္ေနဦးမယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ ကတိေပးပါတယ္”
“သမီးသြားေတာ့မယ္။ ဆရာမ အားတင္းထားပါေနာ္”
“သမီး .....သမီး.......။”
ကၽြန္မ လန္႔နိုးလာခဲ့သည္။ အိမ္မက္ထဲမွာ ေက်ာင္းသူေလးကို ေက်ာင္းစိမ္းနီေလးနွင့္ ေတြ႔လိုက္သည္။ ေမာပန္းစြာ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနေသာ ရင္အစံုသည္ ေဘးမွ အေမကမ္းလာေပးသည့္ ေရေအးတစ္ခြက္နွင့္ ျငိမ္သက္လိုက္ရသည္။ ရင္တုန္လို႔ ေနေသးသည္။ ေခါင္းေလာင္းကြဲစေလးႏွင့္ ကတိတစ္ခုျပဳထားမိျပီးေနာက္ ကၽြန္မႏွလံုးသားတို႔ ရွတ မေနေတာ့ပါ။

စည္းကမ္းျဖင့္ အတင္းေဘာင္ခတ္ေနတတ္ေသာ ကၽြန္မသည္ ပ်ိဳးပင္တို႔ကို ေဘာင္ဖြင့္ျပီး စိုက္ပ်ိဳးၾကည့္မည္။ ကၽြန္မအား သတၱိခြန္အားမ်ားကို ေက်ာင္းသူေလးက အဆံုးစြန္ထိ လာေပးသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မအတြက္ ေန႔သစ္တိုင္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပ်က္သုဥ္းခဲ့ျပီ ထင္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဘဝသစ္ျပန္စမည့္ ေျခလွမ္းသစ္ေတြတိုင္းတြင္ လက္ထဲက စာရြက္ညစ္ညစ္ေလးက အားအင္ ျပဳေပးေနေတာ့သည္။

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

“ဒို႕ေက်ာင္း"
ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္
ဖူးတံဝင့္လို႔ခ်ီ
ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း
ငါတို႔ စာသင္ေက်ာင္း

ကေလးမ်ား သံျပိဳင္ရြတ္ဆိုေတာ့ သူငယ္တန္း ကဗ်ာေလးသည္ မနက္အာရုဏ္တြင္ ပီယဝါစ ေတးဆိုေနေသာ ငွက္ကေလးမ်ားနွယ္။ ကၽြန္မ ျပံဳးေပ်ာ္ေနသည္။ ရြာတစ္ရြာ၏ မူလတန္းစာသင္ေက်ာင္းတြင္ ေျပာင္းလဲ တာဝန္ခ် ခံရေသာ္လည္း ကၽြန္မ ထူးျပီး ေစာဒက မတက္ေနေတာ့ပါ။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္မ ေဘာင္မခတ္ပဲ ပန္းကေလးေတြ ပ်ိဳးတတ္ခဲ့ျပီ။ ကေလးမ်ား အျပံဳးကို စားသံုးျပီး တစ္နွစ္ျပီးတစ္နွစ္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့သည္မွာ သံုးနွစ္တိုင္ တိုင္ျပည့္ေတာ့မည္။ စိတ္မ်ားလည္း အေတာ္ပင္ျငိမ္ခဲ့သည္။

သံုးနွစ္ဆိုေသာ ကာလသည္ အတိတ္က ကြဲသြားဖူးသည့္ ေခါင္းေလာင္းေလးအေၾကာင္းမွာ ေတြးမိတိုင္း တစ္ဖန္ ပူေႏြးလာစၿမဲ။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းမေျပာင္းခင္ ေက်ာင္းတက္လိုက္ရသည့္ ေန႔တြင္ အတန္းထဲက စာအုပ္ေပ်ာက္တိုင္ေသာ ေက်ာင္းသူေလးက သူ႔အျပစ္ကို လာဝန္ခံခဲ့သည္။ သူမရဲ႕ မနာလိုဝန္တို မစိၦယ စိတ္ေၾကာင့္ ေသရသည္ဟု ငိုရင္း ရွိဳက္ရင္း ေျပာရွာပါသည္။ အတန္းထဲတြင္ လတိုင္း အဆင့္တစ္ စြဲတတ္ေသာ နွင္းႏြယ္ေလးကို သူမ ၾကည့္မရလို႔ အားလပ္ခ်ိန္ မုန္စားဆင္းခ်ိန္တြင္ သူမလြယ္အိတ္ထဲမွ စာအုပ္ကို ႏွင္းႏြယ္ လြယ္အိတ္ထဲကို သြားထည့္ထားျပီး လုပ္ၾကံေခ်ာက္ခ်လိုက္သည္ဟု ဝန္ခံခဲ့သည္။ ေထာင္းေထာင္းေၾကေနေသာ စိတ္ျဖင့္သာ သူမကို စည္းမ်ဥ္းအရ ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မလည္း ထိုေက်ာင္းႏွင့္ ေဝးရာတြင္ ဇာတ္ျမဳပ္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္မ ေသခ်ာပ်ိဳးခဲ့ေသာ ပန္းပြင့္ငံုမ်ား ခုတြင္ လန္းဆန္းလွ်က္ ရွင္သန္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မ အေတြးေတြ ျဖန္႔က်က္ေနဆဲတြင္
“ဆရာမ..... သားကို အဘဘုန္းၾကီးေပးထားတဲ့ စာအုပ္။ အဲဒါ သာဂိခိုးလိုက္တယ္”
အာရံုေတြ စုေဝးလွ်က္။ ကၽြန္မ ဒီတစ္ခါတြင္ ကိုင္တြယ္မႈ မမွားခ်င္ေတာ့ပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ေလာက္က ေက်ာင္းသူအား ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္သည္။ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ထဲက ေသြးစြန္းေနေသာ စာရြက္ ညစ္ညစ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္း …………

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္

ပ်ဴမခ (ေကာ့ေသာင္း)