" မေျပာရက္ခဲ့ပါဘူး "

" မေျပာရက္ခဲ့ပါဘူး "

ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ ပ်ံ႕နွံ႔လာတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးနဲ႔အတူ အေမ့အိမ္စာေပ ပိတ္တဲ့သတင္းၾကားရေတာ့ တကယ္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ အေမ့အိမ္စာေပဆိုတာ ကြၽန္မတို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ပန္းဆိုတန္းစာအုပ္တန္းေလ်ွာက္ရင္ မဝင္မျဖစ္ ဝင္ခဲ့တဲ့ဆိုင္ေလးေပါ့။ ဒီဆိုင္ပိတ္သြားတာ ပိတ္သူအလြန္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဆိုင္ခန္းခေတြ ေစ်းႀကီးလြန္းတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ စာအုပ္တင္ေရာင္းလို႔ ဘယ္ေလာက္ျမတ္နိုင္မွာမို႔လဲ။ စာအုပ္ေစ်းကြက္ကေရာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ထြန္းကားေနလို႔ပါလဲ။ စာအုပ္ေစ်းကြက္ထြန္းကားလာဖို႔ စာေရးဆရာေတြေပၚေပါက္လာဖို႔၊ စာေရးဆရာေတြဘဝသာယာစိုေျပဖို႔ ဘာေတြမ်ားပံ့ပိုးကူညီမႈေတြရခဲ့ပါသလဲ။
တကယ္ေတာ့ စာဖတ္အားေတြျမင့္တက္လာဖို႔ဆိုတာ စာေရးသူမွာေရာ စာဖတ္သူမွာေရာ နိုင္ငံေတာ္မွာပါ တာဝန္ရွိပါတယ္။ စာေရးသူဆိုတာ ကိုယ္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ရပ္တည္ေနတဲ့ လိုင္းတစ္ခုမွာ သစၥာရွိရွိ မွန္မွန္ကန္ကန္ရပ္တည္ တတ္ဖို႔လိုပါတယ္။

စာေပအမ်ိဳးအစားဆိုတာ အဆင့္အတန္းလည္း ခြဲစရာမလိုပါဘူး။ ဂႏၲဝင္ဝထၳဳႀကီးေတြေရးေနသူက ပံုျပင္ေရးတဲ့သူ ၊ကာတြန္းေရးတဲ့သူ၊ လူငယ္ဖတ္အခ်စ္ဝထၳဳေရးတဲ့သူကို ငါ့ေလာက္မႀကီးျမတ္တဲ့သူ၊ သိမ္ႏုတ္အဆင့္နိမ့္တဲ့သူလို႔ အထင္ေသးလို႔ မရပါဘူး။ အႏုပညာရွင္ဆိုတာ ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ အႏုပညာလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ့္ပရိတ္သတ္အေပၚမွာ ေျဖာင့္မွန္ၿပီး ႀကိဳးစားေနရင္ ဆက္ေအာင္ျမင္ေနဦးမွာပါပဲ။
အႏုပညာအမ်ိဳးအစားဆိုတာ "ေ႐ြးခ်ယ္မႈ" ပါ "အဆင့္အတန္း" မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုျပင္ေရးတဲ့သူက ပံုျပင္ေရးတယ္ အခ်စ္ဝထၳဳေရးတဲ့သူကေရးတယ္၊ ဂႏၲဝင္စာေပေရးသူက ေရးမယ္၊ သရုပ္မွန္စာေပေရးသူကေရးမယ္၊ တိုင္းက်ိဳးျပည္ျပဳေရးသူကေရးမယ္၊ တကယ္တမ္းကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ အႏုပညာအမ်ိဳးအစားမွာ ေအာင္ျမင္ေနဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ေစတနာထားတတ္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ အားလံုးကို ပရိသတ္က တန္ဖိုးဆံုးျဖတ္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အားလံုးမွာ မတူညီေသာပရိတ္သတ္အမ်ိဳးအစား အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကပါတယ္။ အ႐ြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး လူတန္းစားအမ်ိဳးမ်ိဳး ဖတ္လို႔ရမယ့္ စာေပအမ်ိဳးမ်ိဳး ထြန္းကားေနမွသာ စာေပေလာကႀကီး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတယ္လို႔ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ ဂႏၲဝင္ပဲရွိခ်င္ၿပီး အေပ်ာ္ဖတ္မရွိခ်င္လို႔မရဘူး။ သုတပဲရွိခ်င္ၿပီး ရသမရွိခ်င္လို႔မရဘူး။ ဘဝသရုပ္ေဖာ္ပဲရွိခ်င္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ဝထၳဳ မရွိခ်င္လို႔မရဘူး။ လူႀကီးဖတ္ပဲရွိၿပီး လူငယ္ဖတ္၊ ကေလးဖတ္မရွိခ်င္လို႔မရဘူး။
စာႀကီးေပႀကီး ေရးေနတာပါ၊ တန္ဖိုးရွိတဲ့စာေပပဲေရးတာပါ၊ သရုပ္မွန္စာေပပဲေရးတာပါ၊ အေပါစားအခ်စ္ဝထၳဳေတြမေရးဘူး၊ တို႔ကမွစာေပသမားအစစ္၊ တို႔ကမွတန္ဖိုးရွိသူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ခံယူထားၿပီး တျခားသူေတြကို အထင္ေသးနွိမ့္ခ်ေနေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္က မေအာင္ျမင္ ကိုယ့့္စာကိုဖတ္မယ့္သူမရွိရင္လည္း အလကားပါပဲ။ ကိုယ့္စာကို လက္ခံတဲ့ လူတန္းစားတစ္ခုေတာ့ရွိေနရမယ္။ ဒါမွသာ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ဆိုနိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့စာေပအမ်ိဳးအစားမွာေတာ့ ကိုယ္ဟာ ထူးခြၽန္ေနမွျဖစ္မယ္။ သူမ်ားေရးတာက် အထင္ေသး၊ ကိုယ္တိုင္လည္းမေအာင္ျမင္ဆိုရင္ ဘာမွအက်ိဳးထူးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက စာေပသမားအခ်င္းခ်င္း အထင္ေသးျခင္း ကင္းရွင္းနိုင္ဖို႔ပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စာေရးၿပီး ေငြရေနသူေတြကို အထင္ေသးခ်င္ၾကတာပါပဲ။ စာေရးဆရာဆိုတာ ေငြရဖို႔ စာေရးေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ဝါသနာအရ ေရးေနတာ၊ ေငြစကားမေျပာရဘူးလို႔ထင္ၾကတယ္။
အလုပ္တစ္ခုလုပ္ရင္ အေပ်ာ္တမ္းရယ္ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ရယ္ ၂ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ အေပ်ာ္တမ္းသမားက စာေရးလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ မရပ္တည္ဘူး။ တျခား အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္ သက္သက္ရွိတယ္၊ ေငြစကားမေျပာဘူး၊ ေငြက အေရးမႀကီးဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဆိုရင္ တျခားအလုပ္လည္း လုပ္ေနရေသးတဲ့အတြက္ စာမွန္မွန္မေရးနိုင္ဘူးေပါ့ စာမ်ားမ်ားမေရးနိုင္ဘူးေပါ့။ စာေရးျခင္းမွာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ မနွစ္ျမဳပ္နိုင္ဘူးေပါ့။
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္သမားကေတာ့ ဒီအလုပ္က ပိုက္ဆံရ၊ ဒီအလုပ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းနိုင္ေတာ့ ဒီအလုပ္မွာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါနစ္ျမဳပ္ၿပီး ေရးတဲ့အခါ စာအုပ္ေတြလည္း ေဟာတစ္အုပ္ေဟာတစ္အုပ္ ထြက္လာတယ္၊ ပိုက္ဆံလည္းရတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ဘာေျပာၾကသလဲဆိုရင္ ပိုက္ဆံအတြက္စာေရးတယ္ ပိုက္ဆံရွာဖို႔ ေဟာတစ္အုပ္ ေဟာတစ္အုပ္ ေရးထုတ္တယ္။ အေပါစားစာေပမို႔ ေရးနိုင္တယ္လို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္။ ေရးနိုင္ပါတယ္..။ ေရးနိုင္တာေပါ့..။ ဒီအလုပ္က ရတဲ့ပိုက္ဆံေၾကာင့္ စီးပြားေရးမပူပင္ရဘူး။ တျခားအလုပ္လည္း လုပ္စရာမလိုဘူး။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာရွိေတာ့ စိတ္ကူးအိုင္ဒီယာေတြ တသြင္ထြက္လာတယ္။ ကိုယ္စာေရးတဲ့ေနရာမွာ အသံုးဝင္မယ့္ကုန္ၾကမ္းရွာဖို႔ ေငြေၾကးသံုးရမယ္ဆိုလည္းသံုးနိုင္တယ္။
စာအုပ္တစ္အုပ္ ျမန္တယ္ ေနွးတယ္ဆိုတာ စာအုပ္ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းအေပၚမွာ တိုက္ရိုက္မသက္ဆိုင္ပါဘူး။ အခ်ိန္ကအဓိကမဟုတ္ဘူး။ အာရံုစူးစိုက္နိုင္ျခင္းက အဓိကက်တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီေလာကမွာက ကိုယ့္ေလာကသားအခ်င္းခ်င္း သေဘာမမွန္တာေတြလည္းရွိခဲ့တယ္။ နိုင္ငံေတာ္အဖြဲ႔အစည္းေတြ အသင္းအပင္းေတြ ကိုယ္တိုင္က ပြဲလမ္းအခမ္းအနားေတြမွာ လူငယ္ႀကိဳက္စာေရးဆရာကို ေနရာမေပးတာ၊ အထင္မႀကီးတာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ လူငယ္ေတြဖတ္ခ်င္တဲ့စာမ်ိဳး မထြန္းကားဘဲ ပေပ်ာက္သြားရင္ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး။ လူငယ္ေတြကိုမွ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ေပၚေအာင္ ဆြဲမေခၚနိုင္ရင္ စာစဖတ္စလူငယ္ေတြဟာ စာႀကီးေပႀကီးေတြဖတ္ခ်င္တဲ့အဆင့္ကို တက္မလာနိုင္ပါဘူး။

ေနာက္တစ္ခုက စာေပအသင္းအပင္းေတြ ေပၚေပါက္လာတဲ့ခါ ဘက္ဆိုတာေတြလည္း ရွိလာၾကတယ္။ စာေရးဆရာဆိုတဲ့အျမင္ထက္ ဟိုုအဖြဲ႔အစည္းကစာေရးဆရာမို႔ တို႔အဖြဲ႔အစည္းကလုပ္တဲ့ ပြဲမွာ မေခၚဘူး။ တို႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေရာက္လာတဲ့ဖိတ္စာမို႔ တို႔နဲ႔ပဲသက္ဆိုင္တယ္ သူတို႔ကိုမေျပာျပဘူး ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာၾကတယ္။ နိုင္ငံျခား အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုက ေခၚတဲ့သင္တန္းမွာ စာေရးဆရာတစ္ဦးအေနနဲ႔ တက္ေရာက္ခြင့္ရဖို႔၊ နိုင္ငံျခားအဖြဲ႔အစည္းက ေပးမယ့္ စာေပဆု တစ္ခုခုရဖို႔ဆိုရင္ စာေရးဆရာအားလံုးကို ျဖန္႔က်က္အသိေပးၿပီး အားလံုးထဲကမွ တကယ္ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူ၊ တကယ္ ေတာ္တဲ့၊ တကယ္ Image ေကာင္းတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းလွတဲ့... ပရိသတ္ကတကယ္အသိအမွတ္ျပဳလို႔ လူသိမ်ားေနတဲ့ သူမ်ိဳးကို ေ႐ြးခ်ယ္ရမယ့္အစား ကိုယ့္အသင္းအပင္းထဲက ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္းေတြကိုသာ ဦးစားေပးၾကတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိလာၾကတယ္။ အသင္းအပင္းအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အသင္းဝင္ဦးေရမ်ားဖို႔ကို အဓိကထားၿပီး ဟုတ္တိပတ္တိ စာမေရးသူေတြလည္း စာေရးဆရာအမည္ခံ ဝင္ေရာက္လာၿပီး အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ ျဖစ္လာတတ္ျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ အဓိကက်တာက ေကာင္းသထက္ေကာင္းတဲ့စာေတြကို အၿမဲေရးေနနိုင္ဖို႔ပါ။ အသင္းအပင္းနဲ႔ ေနရာဆိုတာ အဓိကမက်ပါဘူး။ ဘယ္သူ အသိအမွတ္ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ ကိုယ့္ပရိသတ္က အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ ကိုယ့္စာေပ ကိုယ့္ေစတနာကို ခံစားနားလည္ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက တခ်ိဳ႕ေသာ စာေရးသူေတြဟာ ေအာင္ျမင္လာရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဖ်က္ သံေခ်းတက္ၾကတယ္။ စာေကာင္းေကာင္းေရးနိုင္ဖို႔လို႔ပဲ ေျပာမလား၊ စိတ္အပန္းေျပဖို႔ပဲ ေျပာမလား ေယာက်ာ္းေလး စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ဟာ အရက္ကေလးမွမေသာက္ရင္ စာေရးဆရာတန္းမဝင္ေတာ့သလိုမ်ိဳး မဆုပ္မနစ္ အရက္ေသာက္ၾကတယ္။ နွေမ်ာစရာေကာင္းလြန္းတဲ့ အဖိုးတန္စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕ဟာ အရက္ေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီး ဆံုးပါးသြားၾကရတယ္။

ေနာက္တစ္ခု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဖ်က္သူမ်ားဟာ လံုးခ်င္းဝထၳဳမွာနာမည္ရတဲ့အခါ နာမည္ေလးကပဲေငြရေစတာမို႔ ကိုယ္က ဆက္ႀကိဳးစားဖို႔မလိုအပ္ေတာ့သလိုမ်ိဳး နာမည္မရွိရွာသူေလးေတြကို ေရးခိုင္းၿပီး ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ေပးဝယ္၊ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ထုတ္၊ ကိုယ္ကေတာ့သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရယူၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္မိုးခ်ဳပ္သြားခဲ့ရသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ကုလားကား ကိုရီးယားကား ဒဲ့ကူးခ်ေရး၊ ဘာအေတြးအေခၚေလး၊ ဘာသ္ိမွတ္စရာေလးမွမပါဘဲ ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္း ၾကမ္းၾကမ္းေရးၿပီး တစ္မိုးခ်ဳပ္ရသူေတြလည္း ရွိတယ္။
နာမည္တစ္ခုက ..ေအာင္ျမင္လာၿပီဆို နာမည္အရွိန္နဲ႔ ေမ်ွာလိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖို႔ မစဥ္းစားတဲ့အခါ ရိုးအီၿငီးေငြ႔ျခင္းအျဖစ္ ေ႐ြ႕ေလ်ာတိမ္ျမဳပ္ သြားၾကျပန္တယ္။

တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ့လည္း စာေပဟာေျပာပြဲစင္ျမင့္ထက္မွာပဲ အစိုးရကို တိုက္ခိုက္အပုပ္ခ်ရင္း အက်ိဳးမရွိတဲ့ နာၾကည္းခ်က္ကိုျပန္ဆြ၊ မခံခ်င္စိတ္ကိုဆြရင္း စာေရးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့လာတတ္ၾကတယ္။
စာေပေလာကအတြက္ သူမ်ားကို လက္ညႇိုးမထိုးခင္ ကိုယ့္ေလာကကိုယ္အရင္ လက္ညႇိုးထိုးလိုက္ရပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စာဖတ္သူမ်ားဘက္ကပါ။ ကြၽန္မေဖ့စ္ဘြတ္ခ္သံုးတဲ့အခါ ကြၽန္မကို pdf ဖိုင္တင္ေပးဖို႔ေျပာၾကတယ္ ။ www.burmese classic.com က ကြၽန္မစာအုပ္သစ္ ျမန္မာျပည္မွာျဖန္႔လို႔ တစ္ပတ္မျပည့္ခင္မွာ သူတို႔က ကြၽန္မကိုခြင့္မေတာင္းဘဲတင္လိုက္ပါၿပီ။ ဒါဟာ ခိုးျခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ မသိနားမလည္သူမ်ားကေတာ့ အခမဲ့ website ပါပဲ၊ ပရိသတ္ အလြယ္တကူ အလကားဖတ္လို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးတာလို႔ထင္ၾကတယ္။ သူတို႔ကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။ အမွန္တကယ္က သူတို႔ site ကို လူၾကည့္မ်ားေလ သူတိုေၾကာ္ျငာခေတြရေလပါ။ နို႔မို႔ ဘယ္သူကမ်ား ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ဂ်ီးေဒၚႏြား အလကားေၾကာင္း ေနပါ့မလဲ။
ကြၽန္မပရိတ္သတ္အမ်ားစုကေတာ့ စာအုပ္ဝယ္ဖတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ pdf ေတာင္းသူေတြေပၚလာရင္.. ဝယ္ဖတ္ပါလားကြယ္ တစ္အုပ္မွ ၂ေထာင္မျပည့္ပါဘူးလို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္လည္း မေျပာရက္ခဲ့ပါဘူး။
ကြၽန္မကို တခ်ိဳ႕ကေျပာၾကတယ္ သိပ္ေခတ္မီတာပဲ၊ ေခတ္နဲ႔အမီလိုက္ေရးနိုင္တယ္။ ခရီးသြားဗဟုတုတေလးေတြ ထည့္ေရးတာ သိပ္သေဘာက်တာပဲလို႔ ဆိုၾကတယ္။ ေခတ္မီမွာေပါ့ ေခတ္နဲ႔အမီလိုက္နိုင္ေအာင္ ေငြေၾကးသံုးစြဲရတာေတြရွိတယ္။ စာအုပ္ေတြဝယ္ဖတ္ရတယ္။ စာေရးနိုင္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ relax လုပ္ဖို႔ အင္တာတိန္းမန္႔လုပ္ဖို႔ ခရီးသြားဗဟုသုတေတြေရးနိုင္ဖို႔ ပိုက္ဆံသံုးရတယ္။ စိတ္ေရာလူပါ က်န္းမာဖို႔ အစားအေသာက္ေလးလည္း သင့္တင့္မ်ွတေအာင္ စားရေသးတယ္။ အိမ္ထဲေအာင္းၿပီး ပိုက္ဆံကို ေခ်ြတာက်စ္ကုပ္ေနလို႔လည္းမရဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျမၾသဇာထည့္ဖို႔အတြက္ စာဖတ္သူမ်ားထံကရရွိတဲ့ ေငြေၾကးကို ျပန္လည္သံုးစြဲရပါတယ္။

ကြၽန္မမွာ စိန္ေတြၫႊတ္မေနပါဘူး ။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မဝယ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြဝယ္နိုင္ဖို႔ ပိုက္ဆံရွိရမယ္၊ ခရီးသြားဖို႔ပိုက္ဆံရွိရမယ္။ သိသင့္သိထိုက္တာ သြားၿပီးေလ့လာဖို႔ ပိုက္ဆံရွိရမယ္။ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးကုနိုင္မွ စာျမန္ျမန္ျပန္ေရးလို႔ရမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကေလာင္ဟာ ဆက္လက္ရွင္သန္ရတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက မဂၢဇင္းစာမူခေတြပါ။ တခ်ိဳ႕မဂၢဇင္းေတြဟာ စာေပကိုအဓိကထားတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ အျမတ္အစြန္းသိပ္မရွိတဲ့မဂၢဇင္းမို႔ ေငြေၾကးစကားမေျပာလိုပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၾကာ္ျငာခေပါင္းမ်ားစြာရရွိေသာ မဂၢဇင္းမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမဂၢဇင္းေတြမွာ ဝထၳဳတို တစ္ပုဒ္ေကာင္း ၂ပုဒ္ေကာင္း ပါေလ့ရွိပါတယ္။ စာမူခက လြန္ေရာကြၽံေရာမွ ၁၅၀၀၀ နဲ႔ ၂၀၀၀၀ ေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ ကြၽန္မက ေငြစကားေျပာပါတယ္။ ကြၽန္မက ေငြမက္သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ရသင့္ရထိုက္တဲ့ က္ိုယ့္အားထုတ္ရတာနဲ႔ တန္တဲ့ေငြေၾကးကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ မမက္တတ္သူျဖစ္ပါတယ္။ စာေပမဂၢဇင္းမွမဟုတ္ရင္ ပိုင္ရွင္နဲ႔မွ ခင္ရာမင္ေၾကာင္းမရွိရင္ ကြၽန္မရဲ႕ဝထၳဳတိုစာမူခက ၅ေသာင္းျဖစ္ၿပီး ဝထၳဳရွည္ကေတာ့ တစ္သိန္းျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အားထုတ္မႈနဲ႔ တန္တဲ့ေငြကို ကိုယ့္ဘာသာပဲသတ္မွတ္ပါတယ္။ ေပးနိုင္သူမ်ား လာယူၾကပါတယ္။ မေပးနိုင္ရင္ေတာ့ မေရးပါဘူး။ ေရးခ်င္စိတ္ရွိလို႔ ကိုယ့္ဘာသာေရးျဖစ္ရင္ေတာ့ စာေပမဂၢဇင္းတစ္ခုအတြက္ ပိုက္ဆံရရ မရရ ေပးမွာပါ။

တကယ္တမ္းစဥ္းစားရင္ ဝထၳဳတိုက ရတဲ့ေငြဟာ လံုးခ်င္းစာမူခနဲ႔စာရင္ မေျပာပေလာက္ေပမယ့္ ကြၽန္မက ၿမိဳ႕ရိုးၾကားက ကိုယ့္လုပ္အားနဲ႔ရမယ့္ အသျပာေလးေ႐ြးကို မစြန္႔နိုင္တဲ့ ေရသည္မိန္းမသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြၽန္မ ဒီစာကို အမွန္တရားအေပၚသစၥာရွိစြာ... စာေပအေပၚသစၥာရွိစြာ အမုန္းခံေရးသားပါတယ္။
ကြၽန္မ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ..
စာေရးသူေတြဘက္က ကိုယ့္ရပ္တည္မႈကိုယ့္တန္ဖိုးကို မျမႇင့္တင္ရင္...
သူ႔စာေပ ကိုယ့္စာေပ လက္ညႇိုးထိုးေနရင္...
နိုင္ငံေတာ္ကလည္း စာေပကိစၥကို အေထြအထူး နိုင္ငံ့တိုးတက္ေရးမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ရင္...
နိုင္ငံ့တဝွမ္း အမ်ားအျပားရွိေနတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြဟာ အသက္ဝင္မႈနည္းပါးၿပီး ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လုပ္ေနတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကေလးေတြေလာက္မွ လူလာဖတ္ဖို႔ မတတ္နိုင္ခဲ့ရင္...
မိဘဆရာသမားမ်ားကလည္း ကိုယ့္သားသမီး တပည့္မ်ားကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္တဲ့အခါ အဂၤလိပ္စာတတ္ဖို႔သာအဓိက ျမန္မာစာ တတ္စရာ ဖတ္စရာ မလိုအပ္ဘူးလို႔ထင္ခဲ့ရင္...
အခမဲ့အမည္ခံသူခိုးမ်ားကလည္း ဆက္လက္ခိုးေနၾကဦးမယ္ဆိုရင္...
စာဖတ္သူေတြကလည္း စာအုပ္ဝယ္မဖတ္ဘဲ အလကားရတဲ့ website ကေန ေဒါင္းၿပီး ဖတ္ေနၾကဦးမယ္ဆိုရင္...
အေမ့အိမ္သာမက စာအုပ္ဆိုင္ေတြ တစ္ဆိုင္ၿပီးတစ္ဆိုင္ ပိတ္သြားၾကတဲ့ေနာက္ အနွစ္၂၀ ၾကာတဲ့အခါ...
ကြၽန္မတို႔နိုင္ငံႀကီးဟာ.........။

ပုညခင္
၄.၄.၂၀၁၅
ဓာတ္ပံုကို မူရင္းတင္သူထံမွကူးယူတင္ျပပါသည္။

lutawlupyaw