"ေမ်ာက္အုန္းသီးေထာင္ေခ်ာက္"
တစ္ခါတစ္ေလ ခင္ဗ်ားတို႔တစ္ေတြ မနက္ အိပ္ယာကႏိုးရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ရယ္မသိ စိတ္ဖိစီးေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ဖူးၾကလား။ တစ္စံုတစ္ခုက ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဖမ္းစားထားသလို။ ျပည့္က်ပ္ေနသလို စတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြေပါ့။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ပံုျပင္တစ္ခု ေျပာျပခ်င္တယ္။ ပံုျပင္ဆိုတာထက္ တကယ္က ႐ိုး႐ိုးေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခု အေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈအတြက္ အေျဖပါတယ္။
ေထာင္ေခ်ာက္ကေလး နာမည္က "ေမ်ာက္အုန္းသီး" လို႔ ေခၚတယ္။
ဒီေထာင္ေခ်ာက္ေလးေတြကို ေတာင္ပင္လယ္ အစပ္နားဆီက ေဘာ္နီဆိုတဲ့ ကၽြန္းေပၚမွာ အမ်ားအျပား ေတြ႔ရတယ္။ ေဒသခံ ကၽြန္းသား ကၽြန္းသူေတြဟာ ဒီေမ်ာက္အုန္းသီး ေထာင္ေခ်ာက္ကို အသံုးျပဳလို႔ ေမ်ာက္ဖမ္းေလ့ ရွိၾကၿပီး မိတဲ့ ေမ်ာက္ေတြကို ကမၻာအႏွံ႔က တိရိစၧာန္ရံုေတြဆီကို ေရာင္းစားၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ထိခိုက္မႈမရွိေအာင္ ဖမ္းတဲ့ေနရာမွာ ဒီေထာင္ေခ်ာက္ေလးက အလြန္ အသံုးဝင္လွပါတယ္။
ေထာင္ေခ်ာက္ကေလး ျပဳလုပ္ပံုက လြယ္လြယ္ေလး။ အုန္းသီးေလးကို ထိပ္ကေန ေမ်ာက္ လက္တစ္ေခ်ာင္း ထည့္စာေလာက္ ဖြင့္လိုက္။ အရည္ေတြ သြန္ထုတ္။ ၿပီးရင္ အထဲမွာ မွ်ားစာ အေနနဲ႔ ဌက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးထည့္။ ၿပီးတာနဲ႔ အုန္းသီးေအာက္ကို ခ်ိန္းၾကိဳးနဲ႔ ခ်ိတ္ၿပီး ႀကိဳးကို အပင္ရင္းမွာ ခ်ည္ထား။ ၿပီးရင္ အုန္းသီးနား တစ္ဝိုက္မွာလဲ ဌက္ေပ်ာသီး သံုး၊ ေလးလံုး ခ်ထားလိုက္။ ဒါပဲ။ ကဲ... မလြယ္ဘူးလား။
ေမ်ာက္လာၿပီဆိုရင္.. ေမ်ာက္က အျပင္မွာရွိတဲ့ ဌက္ေပ်ာသီးေတြကိုေတြ႔။ ေတြ႔ေတာ့ လာစား။ စားေနတုန္းမွာ အထဲက ဌက္ေပ်ာသီးကို ေတြ႔။ ဒီေတာ့ ဝမ္းသာအားရ လက္နဲ႔ နႈိက္လို႔ ျပန္ထုတ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဝက ေမ်ာက္ လက္တစ္ေခ်ာင္းဝင္စာပဲ ဆန္႔ေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ဌက္ေပ်ာသီး ကိုင္ထားတဲ့လက္က ျပန္မထြက္လာဘူး။
ဒီေတာ့ ေမ်ာက္အေနနဲ႔ ဒီေဘးက လြတ္ခ်င္ရင္ ဌက္ေပ်ာသီးကို လႊတ္ခ်မွကို ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ ေရွာေရွာရွဴရွဴ လက္ျပန္ထြက္လာမွာေလ။ သနားစရာ ေမ်ာက္ဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးတတ္ဘူး။ ဌက္ေပ်ာသီးကို မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ထားေလ့ ရွိတယ္။ ၿပီးရင္ ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္တာက အုန္းသီးကို မေျပးေလ့ရွိတယ္။ ဒီအခါမွာလဲ ခ်ိန္းႀကိဳးနဲ႔ အုန္းသီးက ဆြဲထားေလေတာ့ ေဝးေဝးမေရာက္။
ဒီလို အုန္းသီးကို မလိုက္ ဟိုေျပးလိုက္ ဒီေျပးလိုက္ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ ေမ်ာက္ဟာ ေမာလာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေမ်ာက္ဖမ္းသမားေတြက ပုန္းေနရာက ထြက္ၿပီး အလြယ္တကူ ေမ်ာက္ကို ဖမ္းေတာ့တာပဲ။ ဒီ ေထာင္ေခ်ာက္ေလးနဲ႔ ေမ်ာက္ဖမ္းပံုကို သိလိုက္ရတဲ့အခါမွာ ေတြးမိတာေလး တစ္ခု ရွိတယ္ဗ်။
"လူေတြေရာ ေမ်ာက္အုန္းသီးလို ေထာင္ေခ်ာက္ မိေနသလား ဆိုတာ။"
လူသားေတြကေတာ့ ေမ်ာက္ေတြလို တကယ္ႀကီးကို အုန္းသီးထဲ လက္ထည့္ေလ့ေတာ့ မရွိၾကပါဘူး။ သို႔ေသာ္ လူႀကီးေတြေရာ လူငယ္ေတြေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ေမ်ာက္အုန္းသီးကဲ့သို႔ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပိတ္မိေနတတ္တယ္။
ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ အလုပ္အကိုင္၊ လူမႈဆက္ဆံေရး စတဲ့ အေျခအေနေတြကို မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားၾကတာ ေမ်ာက္ကိုင္ထားတဲ့ အုန္းသီးလိုပဲ။
သေဘာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ပံုျပင္ေလးကို ျပန္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ "ေမ်ာက္က အုန္းသီးကို ကိုင္ထားတယ္" ဆိုရာမွာ အုန္းသီးဟာ သူ႔အတြက္ သုခလား ဒုကၡလား။ ေလးေလးပင္ပင္နဲ႔ ဗ်ာ။ ဒါႀကီးမနည္း ေရႊ႕ၿပီးသြားေနရတာ။ ဒုကၡေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဒါႀကီးကို မလႊတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အထဲက သုခ "ဌက္ေပ်ာသီး" ေၾကာင့္။ သူ ဒီ ဌက္ေပ်ာသီးကို စားခ်င္တာ။ ဒီဌက္ေပ်ာသီးကို စားခ်င္စိတ္နဲ႔ အုန္းသီးကို သယ္ထားရတာ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေနမႈ ႐ႈေထာင့္ကေန ျပန္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္... ပိုင္ဆိုင္မႈေတြျဖစ္တဲ့ ဥပမာ.. တီဗြီ ဆိုပါစို႔။ ဒါႀကီးကို ဝယ္ထားတယ္ဗ်ာ။ ဘာလို႔ ဝယ္သလဲဆိုေတာ့... အထဲက သုခေၾကာင့္ ဒီ ဒုကၡႀကီးကို ဝယ္ထားတာ။
ဒီလိုပဲ ကိုယ္မႀကိဳက္ပဲ လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္တို႔၊ မေနခ်င္ပဲ ေရာက္ေနရတဲ့ အရပ္တို႔၊ မရွိခ်င္ပဲ ၾကည့္ေနရတဲ့ ပစၥည္းတို႔ စသျဖင့္ ေစ့ေစ့ေတြး ေရးေရးေပၚ ဆိုသလို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီ ေမ်ာက္အုန္းသီးေလးေတြ ကိုယ့္ဆီမွာ အရမ္း မ်ားေနတာကို ေတြ႔လာရလိမ့္မယ္။ ဒီလို ေမ်ာက္အုန္းသီးေလးေတြ ကိုယ့္ဆီမွာ ရွိေနမွန္း သိတယ္ဆိုရင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီပို႔စ္ေလး ေရးရတာ တန္သြားပါၿပီ။
"ေမ်ာက္အုန္းသီးေလးကို လႊတ္လိုက္ပါ" လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မတိုက္တြန္းလိုပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဒီ ေမ်ာက္အုန္းသီးေလးထဲကို တမင္ လက္ထည့္ထားတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္ေလ။
ဒီေတာ့ ထည့္ထားပါ။ ရပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ပံုျပင္ထဲကေမ်ာက္လို လူေတြ လာေခၚတဲ့အခါမွာ ဌက္ေပ်ာသီး လႊတ္မခ်လို႔ အုန္းသီးဖက္ရက္ေလး အမိခံရတဲ့ အျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ေစၾကပါနဲ႔။ လႊတ္သင့္ခ်ိန္မွာ လႊတ္ေျပးႏိုင္ၾကပါေစ။
Credit: မွတ္စုၾကမ္း
No comments:
Post a Comment